Voetjes op de grond (6)
Datum: 22-12-2017,
Categorieën:
Lesbisch
Auteur: Stanzie, Bron: Gertibaldi
... plots vandaan kwam begreep ik niet, maar ineens had ik het gevoel dat ik daar niet thuishoorde. Mijn getreuzel ontging Suzanne uiteraard niet, waardoor ze weldra op haar stappen terugkeerde. Ze nam mijn handen in de hare en stuurde me een bemoedigende blik toe. “Is er iets?” vroeg ze. “Deze kamer…is… is van jou en Ben,” hakkelde ik. “Sorry schat. Ik begrijp dat het voor jou een beetje moeilijk ligt, maar we hebben maar één bed. Maar wees gerust, ik heb een proper laken gelegd, nieuwe slopen rond de kussens gedaan en alle mogelijke spullen die naar mijn vriend zouden verwijzen weggehaald. Met dat laatste had ze in ieder geval een punt. Er was niets te zien wat aan een man gelinkt kon worden en dus liet ik me toch maar door haar meetrekken. Bij het bed aangekomen, liet ze me op de rand plaatsnemen, waarna ze naast me kwam zitten en haar hand in een geruststellend gebaar op mijn arm legde. “Maak je geen zorgen, Marianne. Na die stormachtige begroeting van daarnet konden we allebei wel een moment van afkoeling gebruiken. Zit daar dus maar niet over in. We doen lekker rustig aan, want we hebben alle tijd. Laat mij jou eerst maar eens goed bekijken, dat lijkt mij een goed begin.” Het volgende moment gleed haar blik over mijn lichaam. “Jij bent zo mooi, dat je een filmster zou kunnen zijn. Heb je daar wel eens aan gedacht?” “Nee,” antwoordde ik, wel voelend dat ze probeerde om mij op mijn gemak te stellen. De warme hand die ze op mijn dij legde had wellicht dezelfde bedoeling en ...
... stilaan voelde ik mezelf rustiger worden. “Het zou je anders best kunnen lukken,” zei Suzanne. Je hebt prachtig glanzend haar, mooie ogen en een heel mooi lichaam. Zelfs in dit allesbehalve sexy scouting uniform ben je nog om op te eten.” “Dank je,” zei ik blozend, “maar datzelfde kan ik ook over jou zeggen.” “Ach welnee,” reageerde Suzanne glimlachend. “Mijn topdagen liggen al een eind achter me hoor. Toch bedankt, lieverd. Zo’n compliment krijg ik heus niet alle dagen.” Ik vroeg me af hoe ik die laatste woorden mocht interpreteren, maar tot een conclusie kwam ik niet omdat Suzanne mijn hand pakte en haar vingers tussen de mijne vlocht. “Je bent zo lief,” fluisterde ze. “Weet jouw moeder dat je hier bent?” Ik schudde het hoofd. “Ik heb het haar maar niet gezegd. Moest dat?” “Voor mij niet. Je bent er en dat is het belangrijkste. Geloof me, liefje, hier heb ik al die maanden naar uitgekeken.” “Ik ook.” Haar openhartigheid was zo hartverwarmend dat ik gelijk besloot om zelf ook maar een stukje van mijn diepste zielenroerselen prijs te geven. “Suzanne… het is haast niet te geloven hoe vaak ik erover fantaseerde wat ik allemaal met je zou willen doen.” “Malle meid,” lachte ze, tegelijk met haar vrije hand een verdwaalde haarlok van mijn gezicht wegstrelend. “Ik meen het anders wel,” zei ik ferm. “Oh ja? Wil je daarmee zeggen dat ik het initiatief maar aan jou moet laten?” “Wie weet,” speelde ik een beetje op reserve, “het lijkt me wel wat om jou eerst maar eens wat te laten ...