De Dromen hotline 1: Cindy - Sex Verhalen

De Dromen hotline 1: Cindy

... whiskey? We zijn tenslotte zijn we hier om je verjaardag te vieren.” “Ja, natuurlijk. Dan doe ik meteen met je mee, als je het goed vindt. Geef mij die bloemen maar.” “Alsjeblieft,” zei hij en hij boog zich naar haar toe. Drie kussen op de wang. Iedere keer draaide ze haar hoofd een beetje zodat hun lippen elkaar bijna raakten. ‘Rustig aan’, dacht hij bij zichzelf, ‘er is tijd genoeg’. “Van harte gefeliciteerd met je tweeëndertigste verjaardag. Je ziet er geen dag ouder uit dan tweeëntwintig.” Cindy schonk hem een stralende glimlach, die haar duizend keer mooier maakte dan al haar dure kleding en goede make-up voor elkaar konden krijgen. Ze pakte hem bij de pols, maar een vinger streek over zijn handpalm, toen ze hem voorging naar de huiskamer. De huiskamer was groter dan de gehele flat waar hij in woonde. Hij liet zich, op aanwijzing van haar, op de zwarte driezitter zakken, terwijl Cindy de bos bloemen meenam naar de keuken. Ze draaide verleidelijk met haar heupen en keek steels even over haar schouder. Cindy rommelde even in de keuken. Hij hoorde de kraan, het gerinkel van glazen en een fles die ontkurkt werd. Vanuit de keuken riep ze: “Ik loop even naar de studeerkamer, daar staat zijn whiskey. Maak het jezelf gemakkelijk.” Dus dat deed hij maar en keek eens goed om zich heen. Er stond een compleet bankstel, zwart met echt leren bekleding van een enorm goede kwaliteit, want er was geen beschadiging aan te ontdekken. Twee kamerplanten, zo groot als kleine bomen stonden ...

... tegen een muur, met tussen hen in een schilderij waar vooral kleur opstond, maar waarin niet echt een concreet iets in te ontdekken viel. Aan een andere muur hing een flatscreen-televisie die eigenlijk meer een bioscoopscherm was. Er stond ook nog een geheel glazen eettafel met doorzichtige kunststof stoelen en een aantal grote kasten. Maar ondanks alle spullen die er stonden had je nog steeds het idee van ruimte. Hij hoorde wat gestommel terwijl ze heen en weer liep. Hij zei er niets van toen ze terug met een whiskey on the rocks en een sherry voor zichzelf. Hij nam zijn glas aan en hief het meteen. “Proost. Op je zevenentwintigste dan maar. Waar is de commandant?” Hij wist dat haar zus haar man altijd ‘de commandant’ noemde, zeer tot zijn ergernis. Cindy’s man was beroepsmilitair, opgeklommen tot de rang van kolonel en leek meer aandacht te hebben voor zijn werk dan voor haar en de kinderen. “De commandant”, zei Cindy, met wat nadruk op dat woord “is een avond vrij, dus in plaats van die met zijn gezin door te brengen is hij met zijn vrienden naar de schuttersvereniging. Niet dat hij anders nooit een wapen in zijn handen heeft, maar goed, sommige mannen spelen nu eenmaal graag met hun geweertjes.” “Ik niet,” antwoordde hij. “ik zou kunnen zeggen dat ik liever met mijn kwasten speel, maar die associatie is nogal fout, dus ik zeg gewoon dat ik liever schilder dan schiet.” “Hij zag er goed uit in zijn uniform vroeger,” zei Cindy “Ik smolt helemaal als ik hem zag. En met elke ster ...