Klooster 3 - Sex Verhalen

Klooster 3

... nu," vroeg ik aan de jonge zusters. Ik keek de groep rond. Er leek wel iets veranderd nu Moeder Overste er niet meer was. De meisjes droegen nu, niemand uitgezonderd een eenvoudige witte katoenen jurk met een bijpassend hoofddoekje. Er heerste een gematigde ontspannen sfeer, heel anders dan ik gewend was. De eerste brandende vraag die ik nu had was, wie neemt nu de leiding over. Ik stond op het punt om afscheid te nemen, het toneelstuk was voor mij nu wel ten einde. Op mijn vraag reageerde niemand tot Seleste het woord nam. "Ik moet je vertellen dat niemand hier aanwezig, ooit de gelofte heeft afgelegd. We zijn vrij om te gaan, nu ze er niet meer is." Er steeg een afwijzend geroezemoes op. "Waar moeten we dan naar toe," vroeg iemand zich hardop af. Ze kreeg van iedereen in de kamer bijval. "Goed," zei Seleste. "Ik stel voor dat Tom voorlopig onze nieuwe Vader word." Tot mijn grote verbazing stemde iedereen daarmee in. Joan keek me lachend aan. "Dan blijf ik ook," riep ze enthousiast. "Willen jullie dat echt? Dan is er wel een probleem meisjes. Ik ben nu niet echt een volgeling van jullie geloof. En ik geloof ook niet dat ik dat ga worden." Er viel een stilte. Ik stond dus voor een dilemma. De tieners in de steek laten was geen optie. Dat kon ik echt niet maken...Ik stond op. Ik had een besluit genomen. "Goed voorlopig blijf bij jullie, doe maar net of er niets veranderd is, ga maar gewoon door met de dagelijks bezigheden wat jullie gewend zijn. Seleste, loop even mee dan ...

... gaan weer even poolshoogte de kamer van Moeder Overste. Daar kunnen jullie naar toe komen als jullie vragen hebben." Ik liep samen met Seleste maar de vertrekken van Moeder Overste. Het rook muf in de ruimte. We deden eerst maar eens een paar ramen open. In het kantoor stond een groot bureau, en een eenvoudige eikenhouten kast. Ik trok de kast open. Als ik ergens een hekel aan had was het wel om te neuzen in andermans spullen, maar in dit geval kon ik niet anders. Daarom had ik ook Seleste meegenomen, om te voorkomen dat mij niets te verwijten was als er iets verdwenen was. Er stond een grote metalen kist in de kast. Nieuwsgierig haalde ik hem eruit en zette hem op het bureau. We opende het deksel en we staarden allebei met open mond naar de inhoud. "Wat een boel geld," fluisterde Seleste verbijsterd. Ik schatte de inhoud van de kist op minstens een paar ton. Genoeg om het klooster voor een paar jaar draaiende te houden. En met misschien nog langer. Ik deed de kist weer dicht. "Mondje dicht hé? Dit houden we nog even geheim." Seleste knikte. "Dat lijkt mij ook beter," zei ze.Ik ging achter het bureau zitten en vroeg aan Seleste hoe zij hier terecht was gekomen. "Ik ben een wees, dat zijn we allemaal, behalve Joan. Maar dat verhaal ken je al." Ik begreep dat die meisjes in principe geen kant op konden. Alles wat ze hadden, was hier. Seleste keek me aan en wreef over haar buik. "En nu krijg ik tot overmaat van ramp zelf een kind. Zonder vader!" Ik voelde me plotseling wel heel erg ...