Eerste schreden (8) Tiffany - Sex Verhalen

Eerste schreden (8) Tiffany

Balorig keek ik uit het raam naar de sneeuw. Gebrek aan inspiratie is soms frustrerend. Het duurde nu al weken, begon al bijna op een writers block te lijken. Ik zag hoe de mensen schuifelden over de voetpaden en vroeg me af hoe lang de sneeuw dit keer zou blijven liggen. Meestal is dat in dit landje een paar dagen. Leuk als je het ziet, verschrikkelijk als je de weg nog op moet om ergens heen te rijden voor je werk. Werk... ja nog zoiets. Al weken zat ik thuis met de geraniums mee te groeien. Er werden steeds meer mensen ontslagen en nu als werkeloze een baan te zien vinden is bijna schier onmogelijk geworden. En met de nieuwe maatregelen van het kabinet zie ik nu niet echt verbetering komen. Ik nam een slok van mijn zoveelste kop thee en besloot maar eens even een frisse neus te halen. Even het dorp inlopen, wie weet wat je allemaal tegenkomt in een rondje van een half uur. De supermarkt was vrij leeg, maar dat was ook wel te verwachten. Op de dinsdag winkelt er bijna niemand, en het moet echt toeval zijn wil je bekenden tegenkomen. Gedachteloos zocht ik wat artikelen bij elkaar die het hoofdbestanddeel van mijn avondmaaltijd gingen vormen. De kassière keek een beetje op naar mijn groezelig voorkomen. Ongeschoren, beetje naar zweet stinkend door het gesjok door de sneeuw, en maar 8 dingen. Een stokbrood, blik erwtensoep, zak chips, fles coca-cola, en nog een paar dingen. Ik pinde het bedrag snel en ze keek me bijna de deur uit. Nog depressiever als dat ik de deur was ...

... uitgegaan baggerde ik door de 10 cm hoge sneeuw terug. Het waaide redelijk stevig en de gure wind deed mijn ogen me samenknijpen. Een luide toet deed me opschrikken en nog verder springen. Godverrju...door de sneeuw was ik gewoon de weg opgelopen en bijna aangereden door een auto. Klote gemeenteambtenaren die te lui waren om met een veger de stoepen schoon te maken. Zuchtend, met mijn warme muts diep over mijn oren getrokken zag ik het einde van de lijdensweg nabij. Omdat ik langs het busstation liep keek ik standaard rond, en zag een verkleumde rode jas beschutting zoeken in de vrij open bushokjes van tegenwoordig. Schuilen is er niet echt meer bij als het goed waait. En goed waaien doet het vaak in dit kikkerlandje. Ik zag de trillende bewegingen van de persoon en mijn ogen zochten de tijdstippen van de naderende bussen. Nog zeker 40 minuten voor de volgende bus. En de roodgeklede persoon bibberde en ik bedacht me dat die al flink onderkoeld moest zijn om zo hevig te bibberen dat je al niet meer kunt stilzitten op een bankje. Ik weet niet meer waarom ik medelijden kreeg. De houding of de aankleding, of gewoon een gezond beschermend gevoel voor de medemens. Ik trok mijn sjaal een beetje van mijn gezicht naar beneden. 'Mhuhhhh... wil je warme koffie hebben ? Tis nogal koud en het duurt even voor de bus komt'riep ik. Ik kon niet normaal praten want de kou had inmiddels mijn kaken ook al aangetast. En ik liep pas 10 minuten buiten... De voorover gebukte gestalte draaide huiverend om, ...