Hete nachten in Hannover - Sex Verhalen

Hete nachten in Hannover

... zouden om tien voor half twaalf in Hannover aankomen. “Je bent gelijk bij de les hoor ik al.” “Moet ik wel met zo’n stoute man als jij in de buurt” reageert ze, nog steeds glimlachend, ”maar ik heb zin in koffie. Jij ook?” “Ik haal wel.” “Nee, laat mij maar Ronald” en Mirjam staat op. Ze loopt weg en Ronald kijkt haar na. Een op en top vrouw is het. Ze heeft een zekere klasse en haar kleding straalt dat uit. Een harmonieuze combinatie van blouse, rok, schoenen en accessoires. Alles zorgvuldig bij elkaar gezocht. Mirjam komt terug en zet de bekers op het tafeltje bij het raam. “Alsjeblieft schat” en direct realiseert ze zich wat ze heeft gezegd. “Sorry Ronald, dat schat floepte eruit” en ze bloost. Ronald glimlacht. “Bij een paar vrouwen kan ik niet boos worden als ze schat tegen mij zeggen en jij Mirjam, bent er daar één van, mijn moeder zegt het ook en dat mag ze en ook mijn eigen Annette mag het.” “Ik zal proberen op mijn woorden te letten.” “Waarom? Je bent spontaan heb ik het idee, maak van je hart geen moordkuil.” “Maar ik heb een goed uurtje liggen slapen denk ik” begint Mirjam een paar tellen later, “dus zijn we er bijna.” “Nog vijf en dertig minuten” zegt Ronald. Ze drinken van hun koffie en kijken afwisselend naar buiten en naar elkaar. “Eigenlijk ben je wel een schat” zegt Mirjam, “volgens mij kun jij geen vlieg kwaad doen.” “Zolang je mij niet ontzettend boos maakt kun je alle kanten met me op, zelfs de verkeerde.” Mirjam glimlacht, “wat is de verkeerde kant bij ...

... jou?” “Kan alles zijn wat in je opkomt.” Ze gaan verder met hun koffie en het gesprekje stokt. De gedachten van Mirjam evenwel niet. Ze meende het, volgens haar is het een schat van een man, aantrekkelijk, net als een paar weken geleden op kantoor weer goed gekleed en een prettige rustige stem. Was ze maar tien jaar jonger, dan had ze het wel geweten. Ruim een half uur later rolt de trein het station van Hannover binnen. Ze hadden hun spullen al gepakt en lopen naar de deuren. De trein komt stil en de deur gaat open. Ronald stapt uit en zet zijn koffer neer. Hij reikt Mirjam een hand en helpt haar uitstappen. “Die kant is de uitgang” zegt hij en ze beginnen te lopen. “Mag ik je een hand geven” vraagt Mirjam en Ronald strekt zijn arm. Hun handen grijpen in elkaar en Mirjam knijpt zachtjes. Ronald voelt dat en glimlacht. “Zo kan ik je niet kwijtraken in die drukte” zegt Mirjam. Dat ze het fijn vindt hem vast te houden, zijn hand te voelen, verzwijgt ze maar. Ze laten zich per taxi naar het hotel brengen en van daaruit lopen ze een half uurtje later naar de tentoonstellingshallen. Het is druk maar Ronald ziet een bord boven een loket voor passe-partout houders. Die kaarten heeft hij bij zich dus lopen ze er naar toe. Daar is geen wachtrij en ze kunnen zo doorlopen. Ronald stelt voor eerst wat te gaan eten. Ze lopen een draaitrap op naar het VIP restaurant en ook daar heeft hij kaarten voor. Binnen zoeken ze een tafeltje en bestellen een lunch. “Jij bent van alle gemakken voorzien ...