Van Koffie Komt Meer - 1 - Sex Verhalen

Van Koffie Komt Meer - 1

Denkend aan mooiere tijden zat Andrea in het parkje, niet ver van haar huis. Ze dacht aan keren dat haar vriend, waarmee ze nu al jaren verloofd was en twee kinderen, haar zo vurig had bemind. Die passie leek nu wel helemaal verdwenen. Daarbij is hij na al die jaren nog steeds niet op zijn knieën gegaan. Andrea vroeg zich af of hij überhaupt nog wel aan trouwen dacht.Ondertussen zag ze haar twee jonge kinderen lekker spelen. Op een mooie dag als deze was dit parkje ideaal. De kids konden hun gang gaan en Andrea kon dan even tot rust komen. Met twee kids en een vent die veel voor zijn werk van huis was, kwam er veel op haar schouders. Toch was ze tevreden. Dat had alles te maken met die kinderen. Terwijl ze dit allemaal overdacht, bleef haar blik een beetje tussen de speeltoestellen hangen. Ze volgde niet echt een van de twee kinderen.Hierdoor had ze niet gemerkt dat ze niet meer alleen op het bankje zat.‘Leuk he, die kinderen,’ hoorde ze een zware stem naast haar zeggen. Andrea ontwaakte uit haar denkmodus. Ze keek opzij. Een grote, stevige man van naar schatting in de vijftig zat naast haar. Andrea achtte de kans groot dat deze man geen dak boven zijn hoofd had. Al zijn uiterlijke kenmerken wezen daarop. Wat moest ze nu? Eigenlijk zat ze hier niet op te wachten. Toch vond de dame, die zelf richting de dertig ging, dat ze op zijn minst hem kon antwoorden.‘Ja. Het is altijd fijn als ze zo lekker kunnen spelen,’ zei ze, zonder hem echt aan te kijken.‘Zijn het jouw ...

... kinderen?’‘Ja,’ antwoordde ze. Het leek haar logisch, gezien er verder geen mensen aanwezig waren. Daarop bleef het even stil.‘Heeft u kinderen?’ vroeg ze toen, min of meer uit beleefdheid.Een diepe zucht volgde.‘Ik heb ze wel,..’ antwoordde de man neerslachtig.Andrea wist even niet hoe te reageren.De man vervolgde. ‘Ik heb ze alleen al jaren niet gezien. Wie zou er nu trots zijn op een vader zonder dak boven zijn hoofd.’De bevestiging van wat ze dacht, was daar. ‘Wat er ook is gebeurd, u blijft hun vader.’Toen bleven ze allebei stil.Even later stond Andrea op. Ze riep haar kroost bijeen met de mededeling dat ze huiswaarts zouden gaan. Daarna draaide ze naar de man.‘Zal ik u zo een kopje koffie brengen?’De man keek op. Zijn donkere ogen straalden.‘Dat zou ik heel aardig vinden.’‘Als u dan even hier blijft, breng ik de kids naar binnen en kom ik u zo een kopje koffie brengen.’‘Dankjewel,’ zei de man, die duidelijk bekomen was door haar aanbod.Toen Andrea enkele minuten later de man benaderde met een warme kop koffie met een stroopwafel erbij in haar handen, keek hij heel verbaasd op.‘Je bent echt gekomen,’ zei hij alsof hij het niet kon geloven.‘Ja, ik zou dat niet aanbieden als ik dat niet zou doen,’ zei Andrea.De man nam de koffie en de koek aan. Hij keek ernaar alsof dit het mooiste geschenk was dat hij in tijden had gehad. Misschien was dat ook zo. Andrea zei hem dat hij de mok mocht houden als hij dat zou willen. De man vond dat ook fijn. Daarna nam ze hem afscheid en bedankte hij ...