Sandra En Haar Moeder - 5 - Sex Verhalen

Sandra En Haar Moeder - 5

... is het?” “Heb jij toevallig een glijmiddel in huis?” Even was het stil. Toen zei ze: “Een glijmiddel? Ja natuurlijk, de meeste vrouwen hebben dat. Hoezo?” “Wil jij dat morgen meenemen?” “Ja, geen probleem, maar wat ben je van plan?” “Ik weet het nog niet precies, maar ik heb wel een ideetje en daarvoor heb ik dat glijmiddel nodig.” “Mag ik weten wat dat ideetje is?” “Nee, het moet een verrassing blijven.” “Spannend, Hans, ja, ik neem het mee.” Nog even kletsten ze wat en toen beëindigden ze het gesprek. Zijn eigen idee begon Hans op te winden. Hij was in een klap uit zijn mineur stemming. De film was inmiddels afgelopen. Hij zette het toestel uit. Wat nu?Toch maar even Annabel bellen. Kan nog wel. Op de klok zag hij dat het nog niet al te laat was. Annabel nam op: “Dag Hans, ik wist dat je zou bellen.” Even was hij stil. “Hi Annabel, hoe wist je dat?” “Ik voelde dat gewoon.” “Stoor ik je?” “Nee, jij stoort me nooit. Wacht even.” Hij hoorde wat geroezemoes en toen kwam haar stem terug. Ze zei: “Ik lig nu in bed en jij?” “Zo vroeg? Dat is toch niks voor jou. Ik zit nog op de bank. Later ga ik naar bed.” Annabel zei: “Waarom ga jij niet nu naar bed en bel je me als je er in ligt?” Hans lachte: “Doe ik, ja, tot zo.” Echt naar bed ging hij niet. Hans ging naar de wc en waste zijn gezicht en hadden. Toen ging hij in zijn spijkerbroek op bed liggen en belde Annabel terug. ”Daar ben ik weer. Ik vind het fijn je stem te horen. Hoe is het met jou sinds vanochtend?” “Nou goed, de ...

... werkster is geweest en het huis is weer schoon.” De werkster, dacht Hans, ik heb het allemaal zelf moeten doen, maar ja, dat is nou eenmaal het verschil met iemand die geld heeft. “Annabel, ik wil je iets persoonlijks vragen, mag dat?” “Ja natuurlijk, jij mag alles vragen.” “Annabel, heb je vandaag…eh…heb je nadat ik wegging vanochtend nog aan me gedacht? Of is dit een te persoonlijke vraag? Dan moet je hem maar vergeten!” Het werd stil aan de andere kant van de lijn. Hans zei zachtjes: “Annabel? Annabel? Ben je er nog?” Toen zei ze: Ja, ik ben er nog. Of ik aan je gedacht heb, vroeg je.” Weer was het even stil. “Ja, Hans, ik heb aan je gedacht. Ik heb zelfs vaak aan je gedacht.” Een gevoel van warmte trok door Hans heen. “En jij? Heb jij ook aan mij gedacht, Hans?” “Ja, ik heb eigenlijk steeds aan je gedacht.” “O” hoorde hij Annabel zeggen en toen waren ze samen stil. Het was Hans die de stilte doorbrak: “Vind je het fijn mij morgen weer te zien.” “Ontzettend fijn, maar…eh…jij zei toch tegen me dat ik alles moest zeggen wat ik wilde? Dat ik gewoon moest durven, dat zei je toch?” “Ja, Annabel, dat zei ik.” “Goed, dan zeg ik het: Hans, ik zou willen dat je naast me lag!” Godallemachtig, dacht Hans, ze verlangt naar mij misschien wel net zoveel als ik naar haar verlang. “Dat meen je echt, hè?” "Ja, je moest eens weten hoe echt ik dat meen. Ik zou willen dat je hier was, mij vasthield, ik wil samen met jou in slaap vallen." God, wat nu dacht Hans, dit is.. dit is een uitnodiging. Ik ...