Van God Los - 2 - Sex Verhalen

Van God Los - 2

Klik hier voor het vorige deel uit deze serie:Van God Los - 1De dagen daarna vermeed ik mijn nieuwe vrouw waar ik kon. Het kwam me niet slecht uit dat ons nieuwe huis verre van af was. Als M in de woonkamer was hing ik een plafonnière op in de kelderkast. Was ze boven dan schilderde ik de plinten in de woonkamer. Als we dan samen waren, de momenten die ik niet kon vermijden, leken we vreemden voor elkaar. En laten we eerlijk zijn, dat waren we natuurlijk ook.Op de avond van de vijfde dag, ik kwam uit de badkamer, lag M bovenop de dekens. Op het nachtkastje een brandende kaars. Zwijgend kroop ze naar het voeteneinde en liet haar knieën op de vloer zakken. Alleen haar bovenlichaam rustte op het bed.Alle speeksel in mijn mond leek binnen een tel te verdampen. Ik slikte moeizaam.M schortte haar nachtjapon op tot aan haar middel. Haar billen glansden in het kaarslicht.Het was prachtig. En ik kon het niet aanzien.Omzichtig leidde ik haar terug op bed. Op haar rug. Ik kroop op haar, onze gezichten vlak bij elkaar. Maar op haar gezicht boetseerde mijn hersenen onmiddellijk het verwrongen, paniekerige masker van de eerste nacht.Duisternis. Dat is wat ik nodig had. Ik blies de kaars uit.Teder bedreven we de liefde. Zoals het hoort.Althans, zo zag het er waarschijnlijk uit. In werkelijkheid zwoegde ik me naar een moeizaam orgasme.Dit patroon zou zich in de jaren daarna herhalen. Licht uit. Missionaris houding. M dociel en initiatiefloos. Ik steeds wanhopiger. Elke keer zocht ik naar ...

... een aanwijzing dat ze het op z'n minst een béétje als prettig had ervaren. En elke keer wist ik dat dat niet het geval was geweest. M beleefde geen plezier aan sex. En heel eerlijk, als dit het inhield om sex te hebben, ik ook niet. Dus sloten we stilzwijgend een overeenkomst. We stopten met deze worsteling.Twee dingen veranderden mijn leven.Het eerste was dat mijn beide ouders kort na elkaar overleden. Natuurlijk voelde ik verdriet. Maar de waarheid is dat ik vooral opluchting voelde. Elke stap die ik sinds mijn vroegste jeugd had gezet, had geleken alsof ik een massief houten kruis op mijn schouder door het mulle zand naar de top van een heuvel had gesleept. Zonder daar ooit aan te komen. Maar toen ik na de begrafenis van mijn vader de kerk uitliep was mijn tred lichter dan ooit.Na een paar weken tilde ik het porceleinen Jezusbeeldje van z'n spijkertje om het naar een kringloopwinkel te brengen. Tot ik bedacht dat het misschien in de slaapkamer van een kind terecht zou komen. Dus sloeg ik het in stukken in de schuur. En niets daaraan voelde verkeerd.Ik stopte met bidden en verstopte me in de keuken toen de pastoor voor de deur stond. Ongetwijfeld om te vragen waarom ik niet meer naar de kerk kwam. Wat had ik hem kunnen zeggen?Ik heb een nieuwe evangelie gevonden, pastoor. Eén die het niet moet hebben van pracht en praal, maar van verdorvenheid. Maar ook één die je niet opzadelt met schuld en boete, maar louter genot verschaft. En geloof het of niet, pastoor, maar deze heeft ...