klittebakje 6 - Sex Verhalen

klittebakje 6

Normaal laat ik drie keer daags mijn hond uit. Vorige week - op een avond tijdens het uitlaten - kwam ik in gesprek met een meisje uit de buurt. Ik schatte haar een jaar of 17 a 18 en ze liet haar hond – een Afgaan – uit. Ze vertelde me dat ze Lena heette. Ik kende haar van gezicht en wist dat ze ergens in een straat achter ons woonde, maar we hadden nog nooit een woord gewisseld. Toevallig liepen we dezelfde kant op en ze vertelde me spontaan, dat ze eindexamen had gedaan en was geslaagd. Ze verheugde zich op de vakantie en was op zoek naar een vakantiebaan. Op een gegeven ogenblik kwamen we een andere hond tegen, die door onze honden werd besnuffeld. “Hé, zie dat,” zei ik, “ik geloof dat we tegen een loops vrouwtje aan lopen. Zouden onze honden zin hebben om haar te bespringen.” Ze kreeg een kleur en zei: “dat zal wel, maar nu even niet.” “Nou,” vervolgde ik, “dat is de natuur en is het zo erg als ze met elkaar neuken? Ik zie tenminste, dat ze er zin in hebben, want bij allebei zie ik een rood puntje.” Ze schrok wel van mijn openhartigheid, maar ging er verder niet op in. Verder kwamen we onderweg een jongen van haar leeftijd tegen. “Leuke knul,” zei ik, “daar zou ik best wat mee willen.” “Voor mij is dat niets!” repliceerde Lena. “Waarom niet?” vroeg ik nieuwsgierig geworden. “Nou, die knullen willen allemaal het zelfde,” was haar antwoord. “Ze zoeken een stil plekje op en proberen ze in je blouse of je onderbroek te graaien.” “Dat is waar,” zei ik daarop, “maar heb je ...

... nooit eens zin?” “Wat bedoelt u met zin?” vroeg ze. “Nou je weet wel,” zei ik. “Als je een warm gevoel krijgt tussen je benen?” Het meisje had weer een kleur gekregen, maar ze gaf me toch antwoord. “Weet u mevrouw,” zei ze, “ik . . . “ “Zeg maar An,” zei ik, “ik ben niet zo’n formeel type.” “Nou An,” zei ze schoorvoetend, “ik ken dat gevoel wel en dan . . nou je weet wel wat ik wil zeggen. Jongens heb ik niet nodig, bovendien betrapte ik onlangs mijn moeder toen ze met een dildo speelde.” “Zo,” zei ik, “dus je wordt al een grote meid.” “Mag ik u iets vragen?” vroeg ze en toen ik niets terug zei, ging ze verder: “u bent toch alleen?” “Ja,” zei ik, “en wat wou je daarmee zeggen?” “Nou,” zei ze, “ik vroeg me af of alleenstaande vrouwen hetzelfde voelen en wat ze er dan aan doen?” “Ik keek haar nadenkend aan en zei tenslotte: “elk probleem kent een oplossing.” “Gebruikt u dan wel eens een dildo?” vroeg ze snel daarop. “Nee,” zei ik, “maar als je zo nieuwsgierig bent, vertel ik het je nog wel eens. Kom maar langs. Weet je waar ik woon?” “Ja, ik geloof,” zei ze, “dat u achter ons op de 1e verdieping woont. Nr.27? “Ja, dat klopt,” antwoordde ik. Hier scheiden onze wegen en gingen we op huis aan. Een paar dagen later – ik was het hele voorval al weer vergeten, werd er gebeld. Ik deed open en daar stond Lena. “Hallo,” zei ik, “kom binnen. Waar is je hond?” “Die is thuis bij mijn ouders,” was haar antwoord. “O,“ zei ik, “dat geeft niet. We kunnen het wel zonder hem af,” zei ik. Verwonderd ...