Awakenings 9 - Sex Verhalen

Awakenings 9

Klik hier voor het vorige deel uit deze serie:Awakenings 8Hoofdstuk 25 (Woensdagmorgen, bij Sven thuis)Die woensdag stond ik op met een geestelijke kater.Ik voelde me vanzelfsprekend ontzettend rot vanwege het gebeuren met Daniel, nog steeds, en ieder uur leek dat gevoel wel groter te worden. Ik voelde me machteloos, ook omdat ik nog steeds op 2 gedachten hinkte: enerzijds wilde ik o zo graag op Daan afstappen, hem een hand geven en zeggen dat ik de hele gang van zaken erg betreur, om het vervolgens als goede vrienden uit te praten; uiteindelijk - zo dacht ik er tenminste nú over – had ik die avond in de tennishal misschien wel wat overdreven gereageerd.Anderzijds voelde ik me nog steeds erg afgewezen door hem, op een manier die me in mijn beleving toch wel gekwetst had. Ik had me bloot gegeven (letterlijk en figuurlijk…) en hij had daar afwijzend op gereageerd, en niet als vriend gehandeld….Vond ik.Jezusmina! Wat kan het leven moeilijk zijn!Daniel had me gebeld afgelopen weekend, en toen had IK afwijzend gereageerd.Ik stelde me toen niet als vriend op, wetende dat ook híj zich rot voelt.Ik ben nog steeds boos, en voel me nu eenzamer dan ooit….We spreken de laatste dagen nauwelijks tot elkaar, alleen het hoognodige. Eergisteren pro-beerde ik – tijdens onze wekelijkse repetitie – zo normaal mogelijk te doen.De maandagrepetitie ging natuurlijk gewoon door, maar ik ben bang dat door het gebeuren van laatst de sfeer die maandagavond er bijna al vanaf het begin voor zorgde dat ...

... de aanvanke-lijk gestarte repetitie uiteindelijk op een teleurstelling uitliep.Richard, Peter, Djingo en Aimée voelden natuurlijk de spanning goed aan, maar hielden ver-der hun mond.Om half 10 - drie kwartier eerder dan gebruikelijk – markeerde Aimée met een droefgeestige en slome roffel op haar drumstel het einde van deze repetitie.Enkele seconden doodse stilte, die doorbroken werd door Djingo, met een uiterst valse ver-tolking op zijn viool van de Dodenmars van Chopin.‘Ik denk’ vertolkte mijn collega gitarist Peter onze gevoelens, ‘dat we er voor vanavond maar een punt achter moeten zetten’.In stilte pakten we onze instrumenten in. Djingo keek beurtelings naar Daan en naar mij. Ik haalde m’n schouders op en hield m’n mond; ik had zin om heerlijk uit te huilen.Maar dat deed ik niet.Ik beet op m’n lip en ruimde m’n muziek op.Daan was z’n gitaar aan het inpakken en beantwoordde een vraag van Peter over school. Hij sloot het koffer, stond op en… botste tegen mij op.Ik voelde letterlijk een soort van elektrische schok.‘Sorry’ zei hij zacht, ‘keek ff niet uit’.Hij keek me niet aan.‘Geef niks’ mompelde ik.Ik keek hem niet aan.Ik keek hem niet aan, maar het liefste had ik hem wél willen aankijken.Het liefste had ik Daniel in m’n armen willen houden en willen zeggen: het spijt me zo!Ik voelde tranen prikken achter m’n ogen.WAT ZIJN MENSEN, EN DAN VOORAL 17 JARIGE PUBERTJES RARE WEZENS!!!!!Soms dan.Waarom volg ik verdomme gewoon m’n hart niet???Omdat ik een stijfkop ben.Ik liet de ...