Eerste schreden (3) - Sex Verhalen

Eerste schreden (3)

Amsterdam, eind jaren tachtig was een prachtige stad. De krakersrellen die nu wat minder vaak plaatshadden zorgen af en toe voor wat afwisseling tegen de sleur van het dagelijkse leven. Aan de ene kant was de stad bezig met een transformatie nu de economie eindelijk weer begon te draaien na een aantal crisisjaren die hun oorzaak in de jaren 70 hadden. Het was nog het pré-pc en mobiele tijdperk. Overal trof je nog telefooncellen in de stad aan, soms zelfs bewoond door een dakloze. Het was in deze tijd dat bij mij op de deurmat de oproep voor militaire keuring plaatsvond. Lichtelijk enthousiast begaf ik mij op de betreffende dag richting de keuring. Horizontaal wel te verstaan, want mijn beste maat die zijn rijbewijs net als ik een maand eerder had gehaald, reed mij naar Breda toe. Ik lag helemaal plat achterin de uitgeklapte kofferbak sinds ik wakker was geworden. Ik wilde hoe dan ook persé mijn dienstplicht vervullen. Naast de verhalen die ik in het verleden allemaal gehoord had, was mijn lievelingsoom een beroepsmilitair bij de luchtmacht. De verhalen die hij vaak deed op familiefeesten roken naar avontuur en bijzondere ervaringen. Dat wilde ik natuurlijk ook, ver weg van mijn huiselijke ouders die graag wilden dat ik in de bouw ging werken. Bij de keuring aangekomen verliep alles op rolletjes, maar het hoogtepunt voor mij was de lengte meting. Het duurde even voordat de man het bevrijdende antwoord gaf. '1 meter een en zestig', juichend ging ik naar de volgende check die op ...

... het waslijstje stond. Drie weken later viel de bevestiging binnen, geschikt voor militaire dienst. Een maand later de oproep voor de opleiding in Bussum. De eerste dag was grappig, want bij het eerste keer opstellen in het peloton bleek dat iedereen langer dan 175 cm was, en er zelfs eentje was die met 198 cm boven de rest uittorende. We moesten overal langs, om onze uitrusting als soldaat bij elkaar te halen. Voor mij bleek dit een moeilijke opgave. De plunjebaal was zo groot, dat ik er gewoon inpaste. Wat ik ook probeerde tot hilariteit van de mannen in het kledingmagazijn. Al gauw was er de bijnaam smurf, en die naam heb ik mijn hele dienstplicht met enige trots gedragen. Immers, Smurfen hebben altijd lol en weten altijd een oplossing. Aan het einde van de dag sleurde ik de volle plunjebaal met zo'n 60 kilo aan onderdelen en kledingstukken over de straat richting het onderkomen. Nu woog ik zelf ook net 60 kilo, dus dat ding op mijn schouders nemen zoals de rest kon gewoon niet. Bij toeval zag ik een kleine brandblusserhouder staan, en propte mijn plunjebaal erin, en reed hem zo rond. Dit viel niet zo goed bij de sergeant, die mijn uitkafferde daarvoor. Dat duurde de hele opleiding door trouwens, die man vond het onverantwoord zulke kleine soldaatjes in haar majesteits strijdmacht toe te laten. Er waren wel meer incidenten tijdens de weken die daarna volgden. Het geweer wat we kregen, de FN FAL is zo groot, dat het voortdurend tussen mijn benen kwam. Ik was blij dat ik die ...