blind date
Datum: 18-3-2018,
Categorieën:
BDSM
Voyeur
Auteur: putje, Bron: xHamster
... en ik moest maar zien of ik de afspraak haalde. Dat er de avond die ik voorstelde juist een prachtige volle maan zou zijn, was hem wellicht ontgaan. Voor mij was het essentieel om ’s avonds buiten het perfecte effect te bekomen dat ik wou.En nu stond hij hier voor me. Braaf met zijn gezicht naar de boom, de panty over zijn schouders. Die had ik speciaal voor de gelegenheid uitgekozen. Zwart, en dik geweven. Geen doorkijken aan.“Schrik niet lief beertje van me,” begon ik. “Om zeker te zijn van die ‘blind date’ zal ik hiermee beginnen.” Ik nam de panty van zijn schouders, en schoof het bekkenstuk over zijn hoofd. De benen bond ik tweemaal rond zijn hoofd op ooghoogte vast. Een gedeelte van het bekkenstuk werd terug naar boven geplooid om mond en neus vrij te houden. Dit beertje zou zijn temmer niet te zien krijgen, maar verder geen ongemakken hebben van deze vermomming.Nu zijn ogen voor de buitenwereld afgeschermd waren, draaide ik hem om, nam hem stevig vast, en nodigde hem uit hetzelfde te doen met mij. Na een eerste knuffel en vluchtige kus, legde ik hem uit wat ik met hem van plan was. Niet te veel natuurlijk, want wat ik al lang gepland had, mocht voor hem gerust nog even een verrassing blijven. Ik liet sowieso steeds ruimte voor improvisatie en plotse invallen. Dus vertelde ik Hans dat we een ritje gingen maken, een prettige avond zouden beleven, en dat ik hem na de avond van zijn leven weer netjes terug zou afleveren aan de sauna. “Je volgt daarbij strikt mijn bevelen ...
... op”, ging ik verder, “en je spreekt enkel als ik je iets vraag. Enkel als je het echt niet meer ziet zitten mag je me onderbreken. Als jij het woord ‘knuffelbeer’ gebruikt, stop ik meteen. We zien dan wel hoe we verdergaan. Voor de rest vertrouw je maar op mij.”Arm in arm loodste ik hem naar mijn wagen. Een koppel in de verte knikte ons vriendelijk toe. Ze bleven ver genoeg weg, zodat ze de vreemde outfit van mijn beertje niet opmerkten.Bij de wagen aangekomen, liet ik Hans vooraan plaats nemen. Zijn schoenen deed ik uit, en ik rolde de broekspijpen een beetje op. Hans had, zoals ik wel verwacht had, de enkelbanden braafjes aangedaan. Het kostte me hoegenaamd geen moeite om ze elk aan een kant vast te haken aan een spreidstang die ik klaar had liggen.Toen de voeten vastgezet waren, nam ik plaats achter hem, en bond op een vergelijkbare manier zijn polsen achter de passagierszetel aan elkaar vast. Je moest al heel goed kijken om van buiten de wagen iets speciaals op te merken aan de man op de passagierszetel, maar binnenin hoorde ik Hans’ hart bonzen. Hij kon geen kant meer op. Een kreun kon hij niet onderdrukken toen ik hem ook nog een halsband omdeed. Toen ik die via een leiband strak aan de hoofdsteun bond, werd de positie voor het eerst een beetje ongemakkelijk. Mijn knuffelbeertje probeerde wel hoe ver hij zich bewegen kon, maar besefte al snel dat dat niet erg ver was. Mits een aai over zijn wang probeerde ik hem gerust te stellen. Een blik op zijn broek bewees me trouwens ...