Jing Tian - 2 - Sex Verhalen

Jing Tian - 2

... hun beiden eigenlijk. Ik stond toen op. Het water was ondiep en kwam net boven mijn knieën. En dus toonde ik ze mijn ontblote lichaam. Slank. Afgetraind. Ik wist hoe ik er uit zag. Ook naakt. En de bevestiging volgde in het ongeloof wat ik vond in de blik van de pandaren die ik wel kon zien. ,,Alsjeblieft? Ik ben zo eenzaam…’’ Ging ik door en liet m’n hand tussen m’n benen glijden, waardoor mijn lichaam wel gemeend begon te sidderen van spanning en genot. De hete poel was versierd met traditionele voorwerpen die ongetwijfeld moesten bijdragen aan de eerbied die het volkje had voor hun tradities. Maar mijn gedachten die zich nu ontwikkelden over de jongen en de nog verstopte andere jongen zouden helemaal niets bijdragen aan die eerbied.-Ik stapte dichterbij. Hoe meer ik de jonge pandaren zich zag schamen, des te zelfverzekerder ik zelf werd. Ik voelde me dan machtiger worden. Of ik het in eigen hand had. Op de achtergrond had ik wel wat zorgen. Als ik mijn opdracht wilde voldoen, moest ik dus seks met hem hebben. In m’n poesje, die er misschien na al dat gewrijf nu wel klaar voor was, of achter in… M’n adem versnelde kort toen ik me indacht dat de twee misschien wel tegelijk van me konden profiteren. Ook al zag ik beide manieren nog voor onmogelijk, bleek het toch meer dan aanlokkelijk te zijn om alleen al te denken dat ik in beiden gaatjes een harde lied zou hebben… tegelijkertijd… Poe, ik had het niet meer. Maar ik stond nu ook voor hem, en trok hem aan z’n shirtje naar ...

... de rand van het warme poeltje. ,,Ik ben zo eenzaam…’’ Jammerde ik dan nog een keer speels, terwijl ik me vergreep met beide handen aan zijn broek en mijn hoofd tegen hem aan knuffelde op het punt waar een flinke bolling was ontstaan. Hij zei niets meer nu. Ik hoorde z’n ademhaling, en toen ik naar boven keek zag ik niet meer dan een nog jonge pandaren die z’n ogen uitkeek met z’n mond open. Ik vond het heerlijk. Magisch zelfs. ,,Roep je vriend er bij en dan doe ik alles wat je je maar kan indenken.’’ Fluisterde ik hem daarna wel zachtjes toe, en deed een stapje terug waarbij ik hem welwillend mijn wulpse lichaam toonde. Ik zag hem aarzelende. ,,Je moet echt komen, man.’’ Zei hij toen snel en keek vlug achter hem. Ik moest er om gniffelen. Maar zowaar kwam er een tweede individu de stuiken uitgelopen. Deze was bruin. Misschien grappig om te weten, maar de jongens leken meer op echte pandaberen en de meisjes meer op kleine pandaberen. Althans, qua kenmerken. Waarbij de ouderen wat meer grijs met wit waren, konden zowel meisjes als jongens zwart met wit of bruin met wit zijn. Een beetje rossig dan. En zo stond ik opeens tegenover twee zenuwachtig jongens, waarvan de een rood en de ander zwart. Ik wilde hun namen niet weten. Ik wilde het gewoon niet te persoonlijk maken. Als ik dit nog vaker moest gaan doen, leek het me beter het zo onpersoonlijk als mogelijk te houden. Ik groette de ander wel met dezelfde ondeugende glimlach als ik de eerste had gedaan. ,,Genoten van wat jullie ...