De Gewillige Buurvrouw - Sex Verhalen

De Gewillige Buurvrouw

... woont, of heb ik ’t mis?” vroeg ze met een lach.“Nee hoor, ik ben alleenstaand. Dat had je goed gezien, maar toch bedankt voor ’t compliment.”“Nee, echt hoor. Voor een man alleen heb je het knus ingericht. Ik heb het op veel plaatsen anders gezien.”“Dank je. Hier is de boormachine. Succes ermee. En als ik moet bijspringen laat je het maar weten hoor. Geen probleem.”“Ik breng ‘m straks wel terug. Alvast bedankt.”En weg was ze.Na een half uurtje ging de bel weer. Lotte.“Wat is er meid? Al klaar?” vroeg ik, maar toen ik haar gezicht zag wist ik wel beter.“Nee godverdomme. Het leek allemaal zo makkelijk toen ik het zag, maar wat valt ’t tegen zeg. Zou je me misschien toch ff willen helpen. Dan ben ik voor vandaag ten minste klaar. En anders hou ik waarschijnlijk geen muur meer over.” En weer die betoverende glimlach.“Natuurlijk, kom, dan loop ik wel even met je mee.”Nog even de sleutel in mijn zak gestopt en daar gingen we. Ik moest toch wel even lachen toen ik zag waar ze bezig was geweest.“Nou nou, wat een slagveld,” opperde ik.“Ja. Ik heb er een puinhoop van gemaakt,” en beteuterd keek ze me even aan.“Het valt ook zo tegen, helemaal alleen.”“Heb je geen hulp dan?” vroeg ik. “Het viel me wel op dat er buiten jou nooit iemand anders aanwezig was, maar ik heb er verder niet bij stil gestaan.”“Nee, mijn vader wilde wel komen helpen, maar de woont hier een paar honderd kilometer vanaf en is al een tijdje wat ziekelijk.”“Oh jammer. En je man dan?”Nu keek ze me weer aan en er ...

... verschenen tranen in haar ogen.“Sorry, nu heb ik een gevoelige snaar geraakt. Dat was niet de bedoeling,” zei ik haar.“Nee hoor, dat kon je niet weten. Maar daarom was ik zo kwaad toen die avond. Net nadat we dit huis hadden gekocht kwam ik er achter dat hij vreemd ging. Dus je kunt je voorstellen hoe ik me toen voelde. Maar ik wilde dit huis niet laten gaan en omdat we toch uit elkaar gingen heb ik het zo voor elkaar gekregen dat ik ook zijn deel heb gekregen. Maar het waren wel moeilijke weken.”En ondertussen stond Lotte zo’n best te huilen. Terwijl ik haar even troostte met mijn arm om haar schouder, zei ik, “weet je wat. We flikkeren alles aan de kant, gaan naar mij toe en pakken eerst even een lekkere bak koffie. Okè? Dan kun je wat tot rust komen.”“Ja, maar…”“Niks te maren. Er zijn belangrijkere zaken dan werken. Kom, we gaan.”En ik legde mijn spulletjes aan de kant en trok haar zo’n beetje mee naar mij toe.“Ja, maar. Hoe moet dat dan hier. Ik wil het af hebben zodat ik bij die lul weg kan.”“Geen probleem meid. Nu ik weet hoe de vork in de steel zit, kom ik je iedere dag helpen als je wilt. Dan kun je zo snel mogelijk weg bij je vent.”“Ex, godverdomme. Ex,” zei ze met een kwaad gezicht.Even later zaten we samen bij mij op de bank aan een lekker bakje koffie.“Meende je dat echt Bert?” vroeg Lotte. “Dat je mij wilde helpen?”“Ja, natuurlijk. Anders zeg ik dat niet hoor. Ik kan me voorstellen dat je daar zo snel mogelijk weg wilt.”“Oh, je bent een schat,” en van blijdschap viel ze ...