Getrouwde Sophie - 6 - Sex Verhalen

Getrouwde Sophie - 6

... zijn dan mijn Sophie? Ik zit een beetje vast in deze negatieve tendens van verdriet en verlies.Een maand wordt al snel twee maanden en hoewel tijd alle wonden heelt heb ik nog steeds veel moeite. Ik merk wel dat ik 's ochtends wat makkelijk opsta en niet te lang blijf hangen bij het beeld van Sophie waarmee ik wakker word.Het is een maandagavond in mei als ik begin aan een nieuwe module van mijn opleiding. Hoewel ik iedere les toch een klein beetje hoop heb dat ik Sophie tref in het gebouw of op de parkeerplaats weet ik dat het een ijdele is. Ook vandaag. De module gaat nota bene over Persoonlijk Leiderschap. Een onderwerp waar ik op dit moment echt niet op zit te wachten. Tijdens de les, waar ik me niet goed op voorbereid heb, wordt duidelijk dat de eindopdracht bestaat uit een persoonlijk reflectieverslag over waar ik ben en sta in het leven.Na de niet zo enerverende les loop ik naar buiten. Ik wacht bij mijn auto en kijk met zinloze hoop nog even om mee heen. De stroom cursisten lijkt eindeloos. Ik maak mijn deur open als mijn adem stopt na het horen van mijn naam."Michael!" hoor ik nog een keer. Ik draai me en mijn hart slaat over. Het is Sophie! Ze zwaait met één hand en loopt op me af. Ik doe de autodeur weer dicht en wacht tot ze bij me is. Haar gezicht verraadt, vooral door het ontbreken van een lach, dat het een serieus iets gaat worden. Wat zou ze gaan zeggen? Gaat ze zeggen wat ik al vermoed? Zou ze boos zijn? Of verdrietig? Of heeft ze een briljant verhaal en ...

... wordt alles weer zoals het was? Ik ben ontzettend blij om haar te zien en angstig tegelijk. Bij iedere stap die ze dichterbij komt voel ik mijn hartslag omhoog gaan. Ik probeer de koele kikker te blijven, maar voel een nare druk in mijn hoofd. Haar stapjes naar me lijken eindeloos lang te duren. Ik twijfel even of ik haar tegemoet loop die laatste paar meter, maar besluit naast mijn auto te blijven staan."Hoi" zegt ze als vlak voor me staat. Nog voordat ik wat terug kan zeggen vervolgt ze "Hoe gaat het?"Ik knik een beetje wezenloos met een het-gaat-oké uitdrukking op m'n gezicht. "Het gaat." zeg ik toch maar. "Met jou?""Het gaat." zegt ze ook.We kijken elkaar aan. Ik wil van alles vragen en ook van alles tegen haar zeggen, maar ik wacht tot zij verder gaat. Ik kan haar gezichtsuitdrukking niet goed lezen. Het is serieus, maar ik weet niet of het verdrietig is, of het hard is, of boos, of…. Ja ik weet het gewoon niet."Ik heb Martijn verteld over onze affaire nadat we terug kwamen van het bezoek aan zijn ouders." zegt ze na een paar tellen vreemde stilte. Weer schieten er allemaal vragen door me heen en weer besluit ik niets te zeggen."Zijn vader vertelde dat hij terminaal was en nog maar een paar weken te leven had." vervolgt ze haar verhaal. "We hebben een moeilijke tijd achter de rug, maar in die week bij zijn ouders ben ik me gaan beseffen dat ik niet goed bezig was. Mijn prioriteit moet bij mijn gezin liggen en problemen die ik heb met mijn man los ik niet op met een relatie ...