Roos, de psychologe (deel 1: kennismaking) - Sex Verhalen

Roos, de psychologe (deel 1: kennismaking)

... mijn handen hun werk doen en betast ongegeneerd haar lichaam. Ze is superslank, zo voel ik, waarbij haar borsten enorm afwijken van de rest van haar lichaam, want deze zijn vol, maar wel zacht, dus ze zijn echt. Omdat we beiden op onze zij liggen krijg ik ook de gelegenheid om haar kontje te bevoelen, die zelfs gespierd aandoet. Na enkele minuten strelen drukt ze me tegen zich aan, waarbij ze me duidelijk maakt dat ik mijn armen ook stil moet houden, want ze houdt deze eventjes stevig op zijn plek. “Ik kan niet wachten om u naakt te mogen zien, mevrouw Roos” zeg ik eerlijk. “Zo dadelijk ga je nog beweren dat je er zelfs niet van kan slapen” zegt ze zacht. “Inderdaad” zeg ik zacht. Roos rolt op haar rug en glipt in het donker het bed uit, waarna ineens het licht aan gaat. Mijn ogen hebben even tijd nodig om aan het licht te wennen, maar daarna word ik geconfronteerd met het lekkerste wijf dat ik ooit naakt gezien heb. Ze is inderdaad lekker slank, heeft mooie volle borsten, die eigenlijk iets te groot zijn voor haar slanke lijf. Roos draait zich zelfs even kort voor me rond, zodat ik haar mooie lange benen en het stevige gespierde kontje kan aanschouwen. Mijn mond valt open, maar een kans om te reageren krijg ik niet, want de lichten gaan meteen weer uit, waarna ik haar snel weer tegen me aanvoel. “U bent niet mooi, u bent prachtig mevrouw Roos” zeg ik. “Lekker knulletje” zegt Roos, waarna ze me stevig tegen zich aantrekt en ik verdwijn in haar zoete geur, die ik diep snuivend ...

... tot me neem om zo in een heerlijke ontspannen slaap te vallen. Als ik wakker word is Roos reeds opgestaan, zo blijkt uit haar afwezigheid. Op zoek naar mijn smartwatch en GSM, welke ik op het nachtkastje heb gelegd, kom ik tot de vervelende conclusie dat alles weg is: ook mijn kleding is verdwenen, die ik toch keurig over de stoel had neergelegd vannacht. Er komt wel licht door de gordijnen, dus het is al dag, maar ik heb geen benul van tijd, omdat ook een wekkerradio ontbreekt. Over de stoel waar ik mijn kleding had neergelegd ligt een soort van ochtendjas, die ik aantrek, om me zo naar beneden te begeven, op zoek naar Roos. “Goedemorgen lieve jongen” zegt Roos, die gekleed gaat in een vergelijkbare robe als mij, opgewekt. “Eh, hoi, heb je mijn spullen gezien?” vraag ik. Roos stapt op me af en verkoopt me een tik in mijn gezicht met haar vlakke hand. Niet echt hard, eerder corrigerend. “Waar zijn onze fatsoensnormen gebleven?” vraagt ze, terwijl ik haar verbaasd aankijk en over mijn wang wrijf, maar ook merk ik dat de tik mij direct terug brengt in de realiteit. “Sorry mevrouw Roos” corrigeer ik mezelf “heeft u mijn spullen misschien gezien”. “Die heb ik veilig opgeborgen” zegt Roos “jullie jongeren worden veel te veel afgeleid door al die electronica”. “In mijn kleding zit geen electronica, mevrouw Roos” zeg ik op een ietwat belerende toon. “Wil je nog een tik?” vraagt ze op een heldere, dominante toon. “Nee, mevrouw Roos, excuus” reageer ik slijmerig. “In dit huis heb jij ...