Roos, de psychologe (deel 1: kennismaking) - Sex Verhalen

Roos, de psychologe (deel 1: kennismaking)

... prettigere besteding van mijn vrije zaterdagmiddag, maar Roos lijkt onverbiddelijk en maakt op deze wijze een duidelijk punt, namelijk dat er met haar niet te spotten valt. “Wat heb je nu geleerd?” vraagt ze op een toon die verraad, dat ze geniet van haar rol. “Dat ik niet zo maar klaar mag komen op u, mevrouw Roos” antwoord ik. “Wat doe je de volgende keer dan?” vraagt ze. Dit lijkt me een strikvraag, dus ik besluit beide opties te benoemen en zeg “mezelf vermannen of toestemming vragen, mevrouw Roos”. “Het eerste antwoord is het beste, maar het tweede keur ik ook goed” zegt ze, waarna ze me een aai over mijn bol geeft, alsof ik een klein kind ben dat een compliment krijgt. “Kom, we gaan iets drinken” zegt ze, waarna ze opstaat en het kamertje verlaat. Met ontzettend veel moeite kom ik uit mijn pijnlijke geknielde positie en ik blijf enkele minuten op mijn pijnlijke benen staan, die ik wrijf en een beetje probeer los te schudden, waarna ik op zoek ga naar Roos, die ik in de woonkamer tref. “Waar bleef je nu?” vraagt ze. “Mijn benen hadden enige aansporing nodig, mevrouw Roos” antwoord ik. Ja, wie niet luisteren wil, die zal het voelen” zegt Roos. Roos zit overigens in de grote bank, waar ze een grote moderne doek overheen gedrapeerd heeft, vermoedelijk omdat ik naakt ben en ze mij niet in mijn blote ...

... kont op het mooie leder wilt hebben zitten, zo wordt al snel duidelijk als ze naast zich op de bank klopt, ten teken dat ik daar mag plaats nemen. Ietwat ongemakkelijk neem ik naast haar plaats, waarna ik een glas frisdrank in mijn hand krijg gedrukt, dat ze van het tafeltje naast de bank heeft gepakt. Omdat ik al uren niets meer gedronken heb, schud ik het ineens mijn keel af, waarna ik het op de salontafel zet. Roos kijkt me aan en lijkt dwars door me heen te kijken, haar ogen zijn verhard en ontdooien heel langzaam. Ik kijk er gebiologeerd na en zie haar blik verzachten en zelfs waterig worden. Zodra dit gebeurt staat ze op en zegt “ik denk dat je beter kunt gaan”. “Pardon, mevrouw Roos” antwoord ik. “Je moet gaan nu” zegt ze hard terwijl ze van me weg kijkt, waarna ze wegloopt, om even later terug te komen met mijn spullen, die in een tas zitten. “Aankleden en ophoepelen” zegt ze, maar ze kijkt me er niet bij aan. “Wat is er, wat heb ik verkeerd gedaan?” vraag ik, maar ik krijg geen antwoord, want ze verlaat de woonkamer, dus mij rest niets anders dan me aan te kleden. Ik zoek nog even naar haar in het grote huis, maar ze lijkt niet meer op de benedenverdieping te zijn, dus mij rest niets anders dan te vertrekken, wat ik dan ook met ontzettende tegenzin doe. Nieuwsgierig hoe het verder gaat: lees deel 2.