Roos, de psychologe (deel 1: kennismaking) - Sex Verhalen

Roos, de psychologe (deel 1: kennismaking)

“Het goede nieuws is dat je absoluut niet ziek bent” zegt de psychologe, met de prachtige voornaam Rooswitha, nadat ze nagedacht heeft over de antwoorden die ik gegeven heb, als antwoord op al haar vragen. “Maar wat is het dan?” vraag ik. “Het is een soort van omgekeerd Oedipuscomplex, wat je ontwikkeld hebt omdat je opgegroeid bent zonder moeder” zegt Rooswita. “Mooi, nu weet ik nog niets” antwoord ik. “Omdat je opgegroeid bent mét, en opgevoed bent door, louter en alleen een vader, die de ene na de andere scharrel heeft gehad, heb je een bijzondere interesse ontwikkeld voor de dames die hij verschalkte” verklaart Rooswitha. “En verklaart dit ook mijn bijzondere seksuele wensen?” vraag ik. “Het verlangen naar een vrouw die de teugels strak houdt en die je verwent, maar ook straft is hier inderdaad een onderdeel van” zegt de psychologe. “Dus ik ben niet ziek in mijn hoofd, of zo?” vraag ik nogmaals om er zeker van te zijn dat mij niets mankeert, want het verlangen en de hunkering, drijven me soms echt tot waanzin. “Absoluut niet, je zult ermee om moeten leren gaan, of je zult een vrouw moeten vinden, die aan je wensen kan en wil voldoen” antwoord de vrouw, die eruit ziet als een bibliothecaresse, van middelbare leeftijd, maar psychologe is. “Dat wordt een hele uitdaging” mompel ik. Ze heeft mijn binnensmondse uitspraak echter gehoord en reageert koeltjes “voor iemand die zijn sporen in de ICT ruimschoots verdiend heeft, weet je schijnbaar weinig van het internet af”. Een ...

... minzaam lachje vormt zich om mijn mond en ik heb de tip begrepen, maar toch stel ik de vraag “heeft u nog tips?” Ze rommelt wat in een lade en haalt er na enig zoekwerk een flyertje uit, dat ze mij overhandigt. Op de voorkant staan enkele dames tussen de 40 en 50 jaar in feestelijke kledij en de titel zegt “café Cougar”. Ik wil het foldertje openen, maar Rooswitha vraagt “heb je nog meer vragen, anders wil ik dit intakegesprek graag afronden en verder met mijn patiënten, waar jij er geen van zult worden?” “Hoe komt u aan het foldertje?” vraag ik brutaal. “Geen persoonlijke vragen was de afspraak” zegt ze vermanend, waarop ik te kennen geef geen verdere vragen te hebben, waarna ze me vriendelijk de deur wijst. Het gevoel dat ik de laatste jaren ontwikkeld heb is in elk geval verklaard, bedenk ik, als ik onderweg ben naar huis. Als 25-jarige vallen voor vrouwen die een jaar of 20 ouder zijn is immers geen gangbaar fenomeen. Daarbij heb ik ook nog sterk het gevoel dat ik me dienstbaar wil opstellen naar oudere dames, dus de leeftijdsgenoten, waar ik wel eens iets mee heb gehad, konden mij niet echt bekoren. Na enkele weken liep elke relatie stuk, vanwege het simpele feit dat de meiden te jong zijn en zich gelijk stellen aan mij, waar ik dus soms de behoefte voel om me nederig te gedragen. Natuurlijk gaat het me goed, geweldig zelfs: ik zie er goed uit, heb een geweldige job, die voldoende centjes oplevert om onbekommerd te kunnen leven, maar ik heb niemand die mij emotioneel en ...