Gekregen Wat Ik Wilde - Sex Verhalen

Gekregen Wat Ik Wilde

Uiteindelijk krijgen wat je wil, is heel bevredigend. Vooral als wat je wilde een orgasme was; het volspuiten van het strakke poesje van het meisje dat je altijd wilde pakken… én haar kontje! Wat een zaadfreak.Ik was altijd een stille jongen op school en hoewel ik een aantal meisjes wel heel aantrekkelijk vond, had ik niet echt de sociale ‘ingangen’ om met ze in gesprek te gaan. Laat staan wat anders. Naar de schoolfeesten ging ik ook niet; mijn vrienden en ik gingen dan liever wat anders doen. Een beetje gamen of zo. Maar toch – er was één meisje in mijn klas in het bijzonder waar ik een harde, kloppende pik van kreeg.Ze heette Lindsey. Toen ze bij mij in de klas kwam, waren we allebei vijftien. Toen al had Lindsey een geweldig lijf. Ze had een schijnbaar altijd lichtgebruinde huid, volle borsten – een grote C-cup – en vooral heerlijke brede heupen (een superstrak zandloperfiguur dus!) en een dikke kont waarmee ze haar strakke spijkerbroeken en topjes heerlijk uitvulde. Ook als ik nu over haar schrijf krijg ik er weer een dikke lul van. Wat een geil gezicht, die rondingen die die strakke kleren vulden.Ik wilde háár vullen. Nadat ze zich aan de klas had voorgesteld heb ik me iedere nacht in bed afgetrokken, denkend aan haar. Aan hoe ik haar zou volpompen, aan hoe ik haar borsten en kont zou laten trillen terwijl ik hard in haar kutje stootte. Aan hoe ik aan haar lange donkere haar trok terwijl ik haar doggy-style en anaal van achter nam. We praatten af en toe wel; we hadden ...

... wat vakjes samen, moesten wel eens samen een presentatie doen… Maar het werd nooit wat. De interactie was ook wel ongemakkelijk, omdat ik het moeilijk vond om niet per ongeluk mijn ogen over haar heerlijke lijf te laten gaan, terwijl zij gewoon over huiswerk en normale dingen wilde praten.Toen we allebei 17 waren maakten we de HAVO af en gingen we allebei totaal andere dingen doen qua verdere studie. Maar toen we 22 waren kruisten onze paden zich…Ik liep naar mijn les toe. Na mijn HBO-digitaal-ontwerpopleiding was ik aan de universiteit gaan doorleren over een aantal programmeertalen, maar in mijn keuzeruimte deed ik een aantal vakjes geschiedenis. In de collegezaal waar het vak De geschiedenis van de Balkan (1800-2000) plaatsvond, zat ze opeens een paar rijen voor me. Die lichtbruine ogen, dat prachtige lijf, die vriendelijke stem: ze was niks veranderd. In plaats van de typische spijkerbroeken van toen droeg ze nu een jurk, die strak om haar borsten en billen klemde. Het arme ding leek het maar net vol te houden, op een goede manier.Na de les schoot ik haar aan – ze herkende me onmiddellijk en zei: ‘Hey Egbert! Ik dacht al dat jij het was; ik had je naam op de deelnemerslijst van het vak zien staan, volgens mij hebben we woensdag ook samen werkgroep. Ik zie je daar! Ik moet nu gaan’. En daar ging ze, blozend.Die woensdag zag ik haar inderdaad in mijn (onze, dus) werkgroep. Na de werkgroep zouden we wat gaan drinken, hadden we ondertussen via facebook beklonken. Ik keek daar ...