Plotseling was hij terug - Sex Verhalen

Plotseling was hij terug

Opeens zag ik hem staan. Meer dan 25 jaar geleden had ik tranen met tuiten gehuild omdat hij plotseling verhuisde naar de andere kant van het land. Zijn vader had daar een baan gevonden, en in zijn laatste schooljaar op de HBS vertrok hij. Hij was mijn eerste vriendje en ik was stapel verliefd op hem. We schreven elkaar een tijd lang, maar je weet hoe dat gaat. Ik werd verliefd op een ander, al dacht ik nog vaak aan Bob. Hij was de eerste die mijn tietjes had mogen voelen, hij mocht mijn kutje vingeren en likken. En zijn pik was de eerste die ik afgetrokken en gepijpt had. Dat gebeurde stiekem allemaal, want onze ouders mochten er niks van weten. En de dag voor hij verhuisde kreeg hij mijn afscheidscadeautje: hij was de eerste met wie ik neukte. Na een paar jaar trouwde ik met Boudewijn, kreeg een zoon en dochter die nu allebei het huis uit zijn. Ik was altijd een brave echtgenote geweest, altijd trouw aan mijn man, nooit met ander naar bed geweest. En we woonden nog altijd in het kleine stadje waar ik altijd gewoond had. Maar Bob was ik nooit vergeten, ik ben altijd aan hem blijven denken. Als ik me vingerde dacht ik aan hem, toen Boudewijn mij voor het eerst neukte dacht ik aan hem. En nog steeds denk ik regelmatig aan Bob, vooral als mijn man weer veel te druk is met zijn werk en ik bij gebrek aan beter mijn vibrator gebruik. Dan stel ik me vaak voor dat ik de harde stijve lul van Bob weer in mijn kut voel. En nu stond Bob opeens voor me, net als ik 25 jaar ouder, maar ...

... nog met dezelfde blik in zijn ogen. Op het moment dat ik hem zag, zag hij mij ook. En hij herkende mij ook meteen. Met drie grote stappen stond hij bij me. “Hoi Guusje, wat leuk je weer te zien!” Hij zoende me spontaan op beide wangen. “Wat doe jij hier”, stamelde ik. Hij lachte. “Ik woon vlakbij, in E., sinds een paar weken. Ik las in het huis-aan-huis-blad dat er hier een braderie was en ik wou eens rondkijken of er veel veranderd is hier.” Ik keek hem aan. “Jij niet in ieder geval. Dezelfde ogen, dezelfde mond, dezelfde lach. Sorry. Dezelfde lieve lach, moet ik zeggen.” Ik bloosde een beetje. “Nou”, zei ik, “ik heb echt niet meer hetzelfde figuur als vroeger na twee kinderen.” Hij keek me aan: “Je bent getrouwd.” “Jij ook?”, vroeg ik. “Mijn vrouw is anderhalf jaar geleden helaas overleden. Geen kinderen, dus ik had dus niemand meer om rekening mee te houden. Daarom ben ik verhuisd naar mijn oude omgeving.” We keken elkaar even aan. “Weet je wat”, zei hij, “hier is mijn kaartje. Met mijn telefoonnummer. Als je een keer zin hebt om herinneringen op te halen, bel dan even. Ik werk vanuit huis.” Ik stak zijn kaartje snel in mijn tas. Mijn man kwam uit de boekhandel met wat kranten. Hij kwam naar ons toe en zei: “Hoi” tegen me en keek vragend naar Bob. “Boudewijn, dit is...” Voor ik mijn zin kon afmaken zei Bob: “We hebben heel lang geleden bij elkaar in de klas gezeten en elkaar meer dan 25 jaar niet gezien. Ze herkende me niet eens.” Ik keek hem aan. Waarom zei hij dat? Maar ik ...