Tante.... of toch niet - Sex Verhalen

Tante.... of toch niet

... negen wakker doordat haar mobiel die naast haar bed ligt afgaat. Half verdoofd door een slechte nachtrust neemt zij op omdat ze ziet dat haar zus Anne belt. Anne zegt alleen maar dat ze gelijk naar haar toe komt. Als Janine net de koffie klaar heeft wordt er aangebeld en laat ze Anne binnen. Als zij zitten vraagt Anne gelijk of er iets gebeurd is tussen haar en Jon. Met tranen in haar rooddoorlopen ogen vertelt ze wat er gisteravond gebeurd was. Anne vraagt gelijk: "hou je ook van hem"? waarop Janine naar beneden kijkt en zegt, het mag niet, maar...... ja. Anne kijkt haar aan en zegt: "weet je dan niet dat Jon geadopteerd is"? Hij is de zoon van mijn Ijslandse zwager en schoonzus die verongelukt zijn en dat, omdat hij dus een stiefkind is, er zodoende niets aan de hand is". Ze kijkt Janine aan die nu tranen over haar wang heeft lopen en zegt dat ze snel sportkleding aan moet doen en goede schoenen moet aantrekken waar ze in ieder geval 5 kilometer op kan lopen. Anne zoekt in haar mobiel het nummer van Jon en belt hem op. Ze zegt dat hij haar en Magnus bij de scheidingsweg zal aantreffen en dat ze dan een verrassing bij zich hebben, ook vraagt ze waar hij op dat moment is. Janine komt na tien minuten naar beneden en heeft sportieve kleding aan. Ook huilt ze niet meer. Anne pakt haar handen vast en zegt dat zij Jon de laatste kilometers mag begeleiden. Als ze om half één aankomen op de scheidingsweg krijgen Anne en Janine van Magnus te horen dat het nog een uurtje duurt. Zij ...

... genieten van alle lopers en het publiek en na een veertigtal minuten wordt Janine zichtbaar nerveus. Bijtend op haar lip kijkt ze de menigte in, zoekend naar haar blonde god. Als zij na bijna een uur een lange blonde jonge man ziet aankomen en Jon herkend springt ze op en rent naar hem toe en springt in zijn armen. Ik voel een steek in mijn knie en blijf met moeite staan. Met betraande ogen vraagt Janine aan mij waarom ik niet vertelt heb dat ik geadopteerd ben. Ik voel de tranen in mijn ogen en zeg: "Ik dacht dat opa of oma dat al verteld hadden". Janine pakt mijn gezicht, kust de tranen weg en klemt zich stevig vast. Als we samen naar Magnus en Anne begeven lopen we hand in hand. Ik ga zitten op een stoel en Janine geeft 2 pijnstillers waarna ze gelijk mijn knie gaat masseren. Als ze daarmee klaar is gaat ze naast mij zitten en pakt mijn hand vast. De smile op mijn gezicht spreekt boekdelen. Ik kijk haar aan en we geven elkaar een zoen. Anne zegt: "drink en eet nu snel, er komt een flinke bui opzetten over ongeveer 1 uur". We drinken snel wat en ik eet nog een krentenbol, staan op en na gedag te hebben gezegd lopen we aan. Hand in hand lopend kijkt Janine naar mij, ik geef haar mijn glimlach en het lijkt of ik makkelijker loop. De laatste kilometers lopen we een aardig tempo en binnen een uur lopen we over de finish. Op het moment dat ik mijn nummer krijg voor op mijn medaille barst de bui los, Janine die alleen een topje aan heeft is gelijk doornat. Ze heeft het koud en ik ...