Noodweer - Sex Verhalen

Noodweer

Ik ben zo’n eeuweige vrijgezel die het leven neemt zo als het komt. Nooit getrouwd dat niet, maar niet omdat ik een hekel heb aan vrouwen. In tegendeel. Als ik over straat loop of tijdens mijn werk een mooi gevormd knap meisje tegn kom, kijk ik echt geen andere kant op. Nee, de reden dat ik nooit een vrouw tegen het lijf ben gelopen om mijn leven te delen is meer mijn verlegenheid die me nooit in de steek laat. Trouwens ik ben wel gewend om thuis te komen in mijn huis waar ik van alle gemakken ben voorzien na mijn werk. S’avonds verdiep ik me als ik thuis ben in mijn collectie vogelboeken. Een passie die ik al heel lang heb. Ik onderneem dan ook regelmatig expedities naar het buitenland om daar gevleugelde vrienden te gaan spotten. Op m’n eentje. Op de meest onmogelijke plekken op aarde. Zo ondernemend ben ik dan ook weer wel.Ik heb in verre landen al heel wat bijzondere vogels gefotografeerd. Dit jaar heb ik besloten om eens wat dichterbij huis te blijven en mijn keuze is deze keer op Griekenland gevallen. Met name de eilanden leken me een uitdaging. Er zijn daar schijnbaar onbewoonbare plekken genoeg. Ik kon bijna niet wachten om die te gaan bezoeken. Het vereiste wel wat enige voorbereiding. Kampeerspullen waren een must omdat er op de plekken waar ik heen wilde gaan geen faciliteiten waren.Ik had me minsetns een paar weken ingelezen, en toen het eindelijk zover was trilde ik van spanning. Vergunningen om op de plekken die ik uitgekozen had, had ik na veel moeite gekregen. ...

... Er was zelfs een natuurorganisatie waar ik bekend ben geraakt door mijn hobby, die bereid was om te organiseren dat er iemand me naar die plekken toe zou brengen, als ik op mijn beurt zo bereid zou zijn om mijn opnmes’s met ze te delen.Eindelijk was het zover. Na een goed geplande vlucht kwam ik op een eiland van waar ik verder zou reizen. Mijn contact persoon zou ik ontmoeten in het B en B waar ik de eerste nacht zou verblijven. Na wat omzwervingen kwam ik laat in de middag aan op het adres wat ik had gekregen van de organisatie. Ik werd met open armen ontvangen door een vriendelijke familie. Er was een meisje van een jaar of twintig die me in het engels te woord stond.Een bijzondere knappe meid die me net zo verlegen aan keek als ik haar. Eva heette ze.Ze vertelde dat zij ook degene was die me naar het eerste eiland zou brengen met de boot van haar vader. De dag daarop zouden we al vroeg vertrekken. De bootreis duurde als alles goed ging een uur of twee.Vol verwachting van wat ik aan zou treffen op het voor mij onbekende eiland, vertrokken we de volgende dag al vroeg in de morgen. Er was geen vuiltje aan de lucht. De zee zag er rustig uit, gelukkig voor mij was er bijna geen golfslag. Ik ben nogal gevoelig voor zeeziekte. Varen is niet echt mijn ding. Daar leek Eva geen problemen mee te hebben. De hele reis keek een beetje zonder wat te zeggen in de verte. Als onze blikken af en toe kruiste, wende ze haar blik verlegen af.Toen we er bijna waren zag ik het voor me gebeuren. ...