De stille kracht – 7 - Sex Verhalen

De stille kracht – 7

... Nu pas valt mij de zoute nasmaak op. “Ik ben zo slap.” Lalt Maaike naast me. Een gemene grijns verschijnt op Leo’s gezicht. Hij drukt op een knop naast de ruit en ik zie hoe in de sportzaal een jalousie voor de ruit schuift. Dit voelt niet goed. Instinctief wil ik opstaan, mijn lichaam gehoorzaamt niet. “Je gevoel heeft je niet bedrogen Cita. Jammer genoeg is het daar nu te laat voor.” De deur zwaait open. “Is het gelukt Paps.” “Zeker lieverd. Maaike is volledig van de kaart … Cita is er nog wel, maar haar pindalijfje gehoorzaamt niet meer. Zijn onze vrienden van politie nog in de gym.” “De zijn net naar de douche vertrokken en mevrouw Steens is bezig met haar laatste serie.” “Blijf jij even bij onze gasten liefje… Dan neem ik zo even afscheid van de sporters en sluit de tent.” Het kost me moeite mijn ogen open te houden. Ik besef dat ik bang zou moeten zijn. Ik sta naast mijn gevoel en voel zelfs een bepaalde mate van opwinding. Ik neem waar hoe Patricia mijn glas pakt en een paar kleine slokjes nipt. Ze kijkt me aan “Je moet ook niet zo veel gebruiken domme pinda trut. Van een beetje GHB wordt je lekker geil van teveel ga je KO.” Ze stopt haar hand onder haar rokje, schuift haar slip opzij , stopt twee vingers diep in haar kut en haalt ze weer naar buiten. Met een hand duwt ze mijn mond open en duwt de twee kutvingers in mijn mond. “Proef maar pindakut.” Ik proef haar en merk dat mijn mond nog wel onder mijn commando staat. Ik zet mijn tanden stevig in haar vingers. Op ...

... het moment dat ik een pijnkreet hoor voel ik een klap op mijn hoofd en gaat het licht uit. John: Het is kort na vijf uur. Mijn mobieltje gaat over, het is Nicole. ‘Hoi Nicole, heb je het verkeerde nummer gekozen? Vincent zit tegenover mij.’ Ze verteld me dat ze zich zorgen maakt. Cita en Maaike hadden om één uur een afspraak met Harto in de gevangenis. Zij had gezegd dat ze tussen drie en vier de kinderen bij Nicole zou ophalen. Nu was ze er nog steeds niet. Nicole had geprobeerd Maaike en haar op te bellen, maar beiden hadden tot nu toe niet geantwoord. “Kun jij voordat je deze kant op komt even op het atelier kijken?” “Is goed Nicole… We komen er zo aan.” Ondanks dat er waarschijnlijk 101 plausibele verklaringen zijn voor Cita’s laat komen, slaat bij mij een beklemmend gevoel toe. “Wat is vriend, je ziet helemaal bleek?” Ik leg Vincent uit wat Nicole vertelde en hij probeert me gerust te stellen. Ik merk echter dat het hem ook niet lekker zit. We sluiten ons pand en lopen de korte afstand naar het Cita’s atelier. Maaike’s bromscooter staat nog voor het pand, binnen is echter niemand te bekennen. We tillen de scooter samen op en zetten hem binnen, voordat we beiden in onze eigen auto naar huis vertrekken. Onderweg probeer ik via mijn handsfree installatie afwisselend Cita en Maaike te bereiken, echter zonder succes. Thuis is Nicole’s onrust al op de kinderen overgeslagen. Satira komt gelijk naar me toe, ze heeft tranen in haar ogen. “Ik voel mama niet!” Ik neem haar in mijn ...