Tot in de eeuwigheid - Sex Verhalen

Tot in de eeuwigheid

Doubletsraat Den Haag. De hoerenbuurt. Smalle straat, kort, maar met inloopruimtes, twee verdiepingen hoog, met peeskamertjes. Vroeger een drukte van jewelste, tegenwoordig, met overal camera's en mannen die zogenaamd druk in de weer zijn met hun mobieltjes, een stuk rustiger. Met mobieltjes zijn foto's te maken, met die foto's zijn mannen te chanteren en mannen willen dat risico niet meer lopen voor een snelle wip van vijf tientjes. En toch zie je ze nog. Onbevreesde mannen. Niet te chanteren, want niemand maakt zich druk om hen. Zoals niemand zich druk maakt om de paar "dametjes van plezier" die hier nog hun kostje verdienen. Het zijn nu de dametjes van treurigheid, zo kijkt hij naar ze. Treurig om hier van tien uur 's ochtends tot twaalf uur 's avonds opgesloten te zitten in een hokje van vier bij vier, met een bed, een koelkastje, een ander kastje en een wastafeltje. Stinkend naar dubro citroen. En dan mannen van allerlei pluimage aan hun gerief helpen, voor zo'n vierhonderd euro per dag, waarvan je er honderd kan afstaan voor de kamerhuur en tweehonderd voor bescherming door je pooier. Per maand hou je hier 2400 euro aan over, waarover je ook nog eens belasting moet betalen, want je bent een "witte" hoer. Iedereen wordt gecontroleerd tegenwoordig. Geef je jouw inkomsten niet op aan de belasting, zeg dan maar dag met je handje. Je wordt uitgebuit. Niet alleen door je pooier, ook door de overheid. Legale uitbuiting is het, maar daar hoor je niemand over. Want je doet er ...

... niet toe, je bent niets, voor niemand. Je begeeft je in het riool van de maatschappij. Lager zinken kan je niet. Zo ziet hij haar. Als iemand die niet lager zinken kan.Het gaat hem aan het hart. Hij liep hier vaker, meer uit nieuwsgierigheid dan uit lust, want zo mooi en aantrekkelijk zijn de dames hier niet. Daarvoor moet je naar de Geleenstraat, hier zitten de onvrijwilligen. In de Geleen zie je nog wel eens propere en goedgevormde vrouwtjes die het voor hun lol doen, nou, die zijn in de Doublet ver te zoeken. Hij liep er vaker, handen in zijn zakken, hoofd wat verborgen in zijn opgestoken kraag, maar ondertussen zijn ogen goed de kost gevend. En nooit ging hij bij iemand naar binnen. Totdat hij haar zag, nu twee weken geleden. In de doublet, rechts, de eerste passage binnen, het tweede kamertje aan de linkerkant. Vrij in het begin dus. Ze had naar de grond gekeken en hij had haar vanaf de muurzijde wel zeker een half uur geobserveerd. Met geen enkele potentiele klant had ze contact gemaakt. Als bevroren had ze daar gestaan, tegen haar kruk geleund, in witte lingerie die flink afstak tegen haar donderbruine huid met haar ogen voortdurend op de kokosvloer gericht. Een treurig schouwspel. Wat ging er door haar hoofd heen, welk verleden droeg ze met haar mee? Ze fascineerde hem. Hij wilde contact, maar hoe pakte hij dat aan? Hij was nooit zo goed geweest met vrouwen, daarom liep hij hier zo vaak waarschijnlijk. Op zoek naar intimiteit, geborgenheid, erkenning. Nou ja, laten we ...