Lunchdate Mét Dessert - 1 - Sex Verhalen

Lunchdate Mét Dessert - 1

... opmerkelijk hoe we ons moeten inhouden om niet gewoon verder te praten terwijl de garçon alles serveert. Hij kan niet snel genoeg weg zijn. Seks is de rode draad in ons gesprek en hoe meer de tijd verstrijkt en hoe meer wijn zich van jou meester maakt, hoe opener je wordt.Wat als een onschuldige opmerking richting jouw man begon, lijkt meer en meer een soort van klaagzang te worden. Altijd dezelfde aanrakingen om alles op gang te brengen, altijd hetzelfde voorspel, altijd dezelfde locatie. De sleur van het seksleven, geen verrassing, maar intussen zit je er wel mee. Jij, de vleesgeworden passie, jij moet het stellen met iemand die niet eens durft te denken aan buitenseks… Je weet nooit wie er kijkt. Zucht.Het valt me op dat spanning in de lucht hangt. Geen idee vanwaar dit komt, het is niet de eerste keer dat we lunchen, het is ook niet de eerste keer dat we over seks praten. Ik krijg steeds meer interesse om je string eens van nabij te bewonderen, maar ik hou mij gedeisd. Ik probeer een gentleman te blijven. In zekere zin.Tijdens het dessert laat ik schalks vallen dat ik wel zou weten hoe ik jou zou aanpakken. Jij wordt nieuwsgierig naar mijn aanpak, maar hé, ik ga toch niet meteen alles verklappen? Wie weet wat er ons nog te wachten staat… Jij blijft doorvragen, maar ik blijf op de vlakte. “Als je het wil weten, dan ga je toch écht moeten ondervinden hoor.” Jij bent van plan om meteen een aantal gewetensbezwaren op tafel te gooien, maar het lukt jou niet. Blijkbaar heb ik ...

... toch het één en ander losgemaakt in je onderbuik, want je kaatst de bal terug. “Altijd maar praten. Je durft toch niet.”Dit had je niet moeten zeggen. Een betere voorzet kon ik niet krijgen. Je lokt mij uit mijn tent en dat zul je geweten hebben. “Weet je, ik betaal nu de rekening en ik boek meteen een kamer. Als je het aandurft, kom dan mee. Als je het niet aandurft, ga dan nu weg en blijf je hele leven op je honger zitten.”Beetje blufpoker, maar het werkt wel. Tot mijn middelgrote verbazing ga je akkoord. Ik betaal de rekening en boek een kamer. Jij blijft op een veilige afstand in de achtergrond. Een beetje discretie is niet slecht. Ik krijg kamer 212 toegewezen. Ik negeer jou en wandel meteen richting de kamer. Jij blijft staan, maar geen 10 seconden later krijg je een bericht. Van mij. “Kamer 212, ik verwacht jou over 5 minuten, de deur zal open staan. We zeggen geen woord en ik bepaal wat er gebeurt.”Zelfzeker ga ik naar de kamer. Ik laat de deur op een kier en ga op bed zitten. De minuten gaan heel traag voorbij, even maak ik mij zorgen of je wel komt opdagen. Mijn gsm blijft stil, dus dat is goed. Anders zou je wel het fatsoen gehad hebben om mij minstens te verwittigen dat je toch weg gaat.Uiteindelijk hoor ik beweging. De deur gaat langzaam open. Een beetje onwennig sta je daar, in je jurkje, je nylons en je laarzen. Niet wetende wat komen gaat. Wees gerust, tijd om na te denken is er niet. Ik stap op je af en duw je vol tegen de deur. De deur valt meteen met een ...