Het Meer - Desi - Sex Verhalen

Het Meer - Desi

Hij kijkt uit over het water. Hij is hier graag. Dit is de enige plek waar hij echt even tot rust kan komen. Zeker na een hectische week met te veel afspraken en te veel mensen. Buiten het geruis van de wind door de bomen en de vogels die af en toe van zich laten horen, is het hier stil. Hij sluit zijn ogen, gaat rustig liggen hoopt dat de koppijn snel weg zal zakken.' Ja, zo zie ik ze nooit,' hoort hij ineens.Hij opent zijn ogen en ziet het silhouet van een vrouw.'O, sliep je?'Ze zal niet veel jonger zijn als hij, haar rode haren vallen wild om haar gezicht. Ze draagt een witte blouse en een grijze bermuda met daaronder lederen slippers. In haar hand houdt ze een fotocamera, ze draagt een verweerde tas.'Nee, nee...' zegt hij, maar twijfelt aan zijn eigen antwoord. Hij gaat overeind zitten. Ze heeft groene ogen, sproetjes op haar gezicht en een halfboze blik.'Jammer...''Dat ik niet sliep?'Ze kijkt even verveeld omhoog. Haar mondhoeken hangen een beetje naar beneden, en hij ziet nu hoe mooi ze is. Slanke kaaklijn, een zachte huid en prachtige lippen.'Nee, dat je hier bent, er is hier nooit iemand.''Dan hebben we iets in overeenstemming, ik zie hier ook nooit iemand.''Heb jij ze wel eens gezien?''Wie?''Niet wie, wat, het koppeltje.''Een koppel, een echtpaar?''Nee joh, zwanen... zwanen!' De furie spat uit haar ogen, maar ze verzachten even snel weer.'Nee, nooit gezien, mooi, jij dus wel?''Ja, he he,' ze houdt haar camera omhoog, 'waar zou deze voor zijn?'Hij lacht, houdt ervan ...

... als iemand zo in de emotie kan zitten.Haar gezicht toont een grimas, maar meteen daarna houdt ze haar hand voor haar lippen en lacht.'Oh... sorry, ik ben weer eens super fel. Jij kan er niks aan doen dat... en ik ken je niet eens en ja, die zwanen, oh ik had ze echt graag gefotografeerd vandaag!'Ze plof naast hem neer, legt haar tas op de grond, schopt haar slippers uit, veegt een lok uit haar gezicht en steekt haar hand uit. 'Desi, eigenlijk Desiree, maar kort is leuker. Voor een naam, niet voor haren.' Ze lacht en hij voelt haar enthousiasme in zijn lijf.'Ben, kort voor niks,' zegt hij en schudt haar hand, die koel aanvoelt.'Pff.. voor niks naar hier gekomen,' zucht ze. 'En de vorige keer had ik verd.. mijn camera niet bij me. Zouden ze nog komen?''Fotografeer je toch iets anders, mij bijvoorbeeld?' oppert hij.Ze schudt haar hoofd, richt dan de camera op hem en laat hem meer zakken. 'Ik houd eigenlijk niet zo van mensen,' zegt ze en toont een schitterende lach.'Mensen zijn ook erg vreemd soms,' antwoordt hij en hoopt dat ze zijn plagerijtje snapt.'O ja, meneer Ben, zijn mensen dat.' Ze richt de camera weer op hem, beweegt wat om hem heen. 'Zal ik proberen je vreemdheid vast te leggen?'Hij houdt een arm voor zijn gezicht. 'Nee dank je, ik wil me niet vast laten leggen.'Ze lacht hardop, helder en giebelig. 'Dat bedoel je precies zo zeker. Meneer Ben, de ontembare stoere kerel, niet vast te leggen en houdt iedereen op afstand!' Hij hoort het geklik van de camera terwijl ze om ...