Op de kast, uit de kast. 9 - Sex Verhalen

Op de kast, uit de kast. 9

... alstublieft”. Wanneer wij de woonkamer inkomen zien wij Tineke met een betraand neergeslagen gezicht op de bank zitten. Ze lijkt nauwelijks waar te nemen dat wij zijn binnengekomen. Maaike loopt meteen op onze vriendin af en neemt haar in haar armen. Meteen begint Tineke met diepe uithalen, in de armen van Maaike, te huilen. De in de woonkamer aanwezige oudere politieman stelt zich aan mij voor en zegt “Het spijt mij u te moeten mededelen dat uw vriend Frans vanmorgen bij een verkeersongeluk om het leven is gekomen”. Maaike die dit ook heeft gehoord barst ook meteen in tranen uit en ook ik heb het gevoel dat iemand de grond onder mij vandaan trekt. Ik laat mij achterover vallen in de fauteuil waar normaliter Frans altijd in zit. “Hoe dan agent ?, wat is er gebeurt? “ breng ik nog uit. De agent legt mij uit dat Frans terwijl hij met zijn motor op het linkerspoor van de autoweg reed, frontaal op een vrachtwagen was gebotst die plots een inhaalmanoeuvre was gestart zonder dat hij Frans op zijn motor in zijn achteruitspiegel had zien aankomen. Het ongeluk was dus geheel buiten zijn schuld gebeurt, alhoewel er wel enkele ooggetuigen hadden gemeld dat zij het gevoel hadden dat er eigenlijk genoeg tijd voor Frans was geweest om zijn stuur om te trekken. Deze reactie kwam echter pas toen het al te laat was. “Wij begrepen van mevrouw dat de moeder van het slachtoffer ook nog leeft. Wil u dat wij ….?” Neen schud ik, “Dank u, maar dat doen wij wel”. Even later vertrekken de ...

... politiemensen nadat de brigadier mij nog zijn kaartje en het kaartje van de begrafenisondernemer welke in opdracht van de politie het stoffelijk overschot naar hun mortuarium heeft gebracht. Inmiddels is Tineke wat rustiger geworden en snikt nog in de armen van Maaike die mij op haar beurt met betraande ogen aankijkt. Ik voel dat ook mij de tranen over mijn wangen lopen. Ik besef dat dit enerzijds door het gemis van een dierbare vriend komt echter meer nog door het feit dat ik zijn moeder moet gaan vertellen dat haar geliefde zoon niet meer is. Mijn sterke Maaike ziet mijn toenemende ontreddering, staat op en neemt nu mij in haar armen. Nu geef ook ik mijn emoties vrij baan en huil mij uit op de schouder van mijn vrouw. Even later voel ik dat ook Tineke zich bij ons voegt en zo staan wij samen een tijdje met elkaar te huilen. Met het afzakken van mijn emotie neem langzaam mijn wat rationelere ik het weer over. “Tineke? , wat wil je? Gaan wij samen naar Gerda om het haar te vertellen? “, Snikkend vraagt Tineke mij of ik dit niet op mij wil nemen. In weerwil van mijn gevoel zeg ik toe dat ik naar Gerda zal gaan om haar het droeve nieuws te vertellen. Met lood in mijn gehele lichaam, lood in mijn schoenen zou een understatement zijn, bel ik later aan bij Gerda. Zij doet de deur open en in eerst instantie roept zij stralend, “ooh John , wat leuk dat je effè langs komt” echter al op het moment dat ze in mijn ogen kijkt beseft ze dat er iets niet pluis is. “kom binnen John”. We lopen door naar ...