De parel van São Tomé 3 - Sex Verhalen

De parel van São Tomé 3

... een open plek. Daar komt opvoerstation nummer drie, de laatste. Fred kijkt weer naar voren en ziet dat het een logische plek is. Het gezuiverde water kan hier in vrij verval naar zee stromen. Ze rijden terug naar de stad en onderweg gaan ze langs de stations twee en een. “Woensdag op werk kijken we verder, daar hebben we ook overzichtstekeningen en zo.” “Goed” zegt ze een paar tellen later, “dat was werk, nu zijn we weer privé. Ik wil je neuken.” Fred kijkt haar aan en Isabel schiet in de lach. “Nee hoor schat, ik wil wel maar later vandaag. Je hebt me vanochtend niet gebeft en dat mis ik al, kan je nagaan.” “Het maakt mij niet uit schat, als jij met je benen wijd gaat geniet ik van mijn mosseltje.” “Nu gaan we eerst een hapje eten bij de haven. Daar zit een leuk restaurantje.” Een half uurtje later stappen ze bij de haven een terras op en gaan zitten. Ze hebben uitzicht over de haven waar een paar vrachtschepen worden gelost. Een paar minuten later hebben ze een keuze gemaakt en bestellen. “We kunnen straks wel in de haven gaan kijken. Het eerste project op dit eiland waar ik aan meegewerkt heb.” “Dat is leuk oefenmateriaal, een zanderige zeebodem is altijd lastig om een goede fundering ...

... op te maken.” “Dat klopt daar hadden we destijds ook veel moeite mee, maar het is gelukt.” Een uurtje later slenteren ze de haven in. Isabel vertelt hem een aantal dingen en Fred stelt vragen. “Nou lijk je weer mijn mentor.” Fred glimlacht, “dat is goed bedoeld lieve schat, ik overhoor je voor je volgende tentamen.” “Ik heb helemaal geen tentamens meer.” “Jawel hoor, vanmiddag.” “Waarover?” “De toegankelijkheid van zwarte mosseltjes.” Isabel schiet in een onbedaarlijke lachbui. Tranen biggelen over haar wangen. “Oh, malle Fred, hoe verzin je het, zwarte mosseltjes” zegt ze nog half lachend terwijl ze met haar handpalm de traantjes wegveegt. Fred wandelt rustig naast haar verder en kijkt glimlachend naar de lachende Isabel. Ze komt er langzaam uit en dan kijkt ze hem aan. “Het is jammer dat we elkaar buiten de deur zakelijk moeten behandelen maar ik zou je wel kunnen zoenen.” “Kan dat echt niet?” “Nee Fred, het risico dat iemand ons ziet is aanwezig. Zo rustig naast elkaar lopen is niet erg. Ik mag je uiteraard het eiland wel laten zien. Maar niet kussen of elkaar zelfs maar aanhalen, helaas, dat moet wachten tot thuis.” Ze kijken nog een poosje in de haven en dan lopen ze terug naar de auto.