De treinreis - Sex Verhalen

De treinreis

... nette kantoorman, ik kan me toch niet zo laten opnaaien door iemand zoals jij?Ik schuif ongemakkelijk op mijn bankje heen en weer om de druk op mijn erectie wat te verminderen. Het helpt nauwelijks. Ik zit nu wel wat rechter op. Als ik nu mijn rug strek heb ik een mooi zicht op je half ontblote borsten. Ze zien er heerlijk uit. Ik stel me voor dat ik ze in mijn handen heb, het zachte vlees kneedt en je tepels hard voel worden in mijn hand.Station Best gaat ongemerkt voorbij. Je ademt rustig in en uit en je borsten gaan op en neer. Ik heb het gevoel dat ik er uren naar zou kunnen kijken. Je glijdt echter een klein stukje onderuit, waardoor je rokje wat omhoog kruipt en een groot gat in je panty onthult. Ik heb zelf het idee dat het hele kruis eruit gescheurd of weggeknipt is. Rechtop zitten is nu ineens geen optie meer. Ik zou eigenlijk juist onderuit moeten zakken, zodat ik onder je rokje kan kijken. Maar dat valt dan weer teveel op. Iets laten vallen? Dat is zo cliché…Terwijl station Boxtel langs glijdt, peins ik over het grootste probleem ter wereld: Hoe kan ik een blik onder je rokje werpen. “Laat iets vallen en raap het op” schiet het voortdurend door mijn hoofd. Maar dan schiet opeens iets anders door mijn hoofd. Ik weet even niet meer of ik een kaartje heb gekocht. Als ik dat wel had, dan had ik het in mijn portemonnee gestopt. Mijn portemonnee zit in mijn kontzat en om die te pakken moet ik voorover buigen. Wellicht kan ik ietsje verder voorover buigen, zodat ik vrij ...

... spel heb.Ik besluit dat te doen. Om de een of andere reden of op de een of andere manier heb ik het idee dat, als ik het te snel doe, je je ogen open zal doen en me zal betrappen, dat lijkt me nog eens gênant. Dus centimeter voor centimeter buig ik naar voren, terwijl jij nog steeds doet alsof je slaapt. Mijn ogen lijken al net zo langzaam mee te glijden, alsof het mijn handen zijn of mijn tong. Langs de welving van je borsten, over het leer van je jakje. Af en toe flitsen mijn ogen naar je benen. Ik zie steeds meer, maar niet genoeg.De trein rijdt met wat geweld over een wissel. De wissel voor Den Bosch. Zijn we Vught al voorbij? Het zal wel. Deze wissel heeft mij behoorlijk in de problemen gebracht. Je bent er een tikkeltje door opgeschrikt, je zit weer rechtop en je ogen zijn open. Je kijkt me aan. Ik heb het eerst niet door, omdat ik gefixeerd bent op het stuk been dat ik zie. Maar als ik mijn ogen opsla zie ik dat je me aankijkt. Niet afkeurend. Ondeugend. Uitdagend. Niet te min, het schaamrood stijgt me naar de kaken.Uit een zak van je jasje haal je een stuk papier en een pen. Je schrijft wat op. Ik durf geen poging te doen het te lezen. Vreemd gewoon hoe ik word meegezogen door de gebeurtenissen. Ik heb je al honderden keren naakt gezien, ik ken elke centimeter van je lijf, maar door dit spel lijkt het alsof je een volslagen vreemde bent die me midden in de trein zit op te geilen.Een metalige stem verbreekt de stilte: “Den Bosch. Station Den Bosch.” De trein rijdt het ...