Diagnose: Borstkanker, deel 2 - Sex Verhalen

Diagnose: Borstkanker, deel 2

... meer. Hij legde zijn schrijfblok op het bureau, plaatste zijn vingertoppen tegen elkaar en zei bedachtzaam: "Mevrouw Van Swieten, even een formaliteit, daarna gaan we aan het werk. U wilt dat ik u in deze zaak vertegenwoordig?" Michelle knikte zwijgend. "Dat is niet genoeg, mevrouw, Ik moet het u horen zeggen." zei hij vriendelijk. "Ja, ik wil dat u mij vertegenwoordigt." zei Michelle toen met een krachtige stem. "Goed, dat is dan geregeld. Vanaf nu doet u, voor zover het deze zaak betreft, precies wat ik zeg, niets minder, maar zeker ook niets meer." "Dat is goed." knikte Michelle begrijpend. Voordat hij verder ging, keek hij éven naar Ellis, die het begreep. "Ik ga wel even boodschappen doen of zo." zei ze, terwijl ze al opstond. "En anders is er in de wachtkamer misschien wel iets voor u te lezen." glimlachte Hans bijna dankbaar. "Het duurt niet zo héél lang." Toen Ellis de deur achter zich had dicht getrokken, keek hij naar Michelle, bewonderde in stilte haar schoonheid en begon kalm: "Mevrouw Van Swieten, ik . . . " Hij onderbrak zichzelf en ging verder: "Ik stel voor dat wij elkaar tutoyeren, dat praat voor mij een stuk gemakkelijker, en ik zal u zo uitleggen waarom. Oké?" Dat was al het tweede principe, dat sneuvelde. "Graag." accepteerde Michelle, en ze glimlachte er zelfs bij. "Goed." knikte hij, "Eén van de grondregels voor een advocaat is, dat hij zich naar beste weten en kunnen voor zijn cliënt moet inzetten, maar dat hij ervoor moet waken dat hij er te ...

... emotioneel bij betrokken raakt." "Dat begrijp ik." "Mijn probleem is echter, dat ik dat al niet meer kon, toen jij je verhaal had beëindigd. Twee jaar geleden heb ik mijn moeder aan borstkanker verloren, maar ik weet dat mijn ouders samen hebben gevochten tot het einde. Háár borstkanker was ook die van mijn vader. Misschien vind je het niet vreemd, dat ik dit met een brok in mijn keel zit te vertellen." Michelle pinkte een traan weg en zei, bedroefd glimlachend: "Hans, ik zit nu zelf met een brok in mijn keel. Mijn ouders hebben een vergelijkbare relatie." "Goed, dan begrijp je wat ik bedoel." Hij keek even naar de prachtige vrouw, die voor hem zat en zag dat haar emoties opspeelden. In een gebaar van saamhorigheid nam hij haar handen in de zijne – het derde principe, niet te close met je cliënten worden, dat eraan ging – kneep er even in en zei: "Michelle, we gaan er sámen tegen aan. Ik heb genoeg gehoord om een scheiding voor je te regelen op grond van geestelijke verwaarlozing. Maar ik wil meer. Wat jouw man je allemaal heeft toegevoegd, vind ik te erg voor woorden. Daarom wil ik nog een aantal dingen van je weten, en dan zal ik een eis tot echtscheiding indienen bij de kantonrechter." Hij stelde een reeks vragen omdat hij de antwoorden nodig had voor het formuleren van zijn eis: naam, adres, leeftijd, zijn er kinderen bij betrokken, enzovoort. Het stelde hem al direct gerust, dat dat laatste niet het geval was, want bij een scheiding zijn de kinderen altijd de eerste slachtoffers ...