1. When I Am Sixty-four...


    Datum: 12-12-2019, Categorieën: Groep Auteur: Yourcaptain, Bron: Opwindend

    ‘Vrouwen! Verdomme…!’, zuchtte de man die aan de toog zat.Behalve wij beiden en de waard was er niemand anders in het café. Pas toen ik opkeek, merkte ik dat hij het tegen mij had. Ik zat enkele meters van hem vandaan aan een tafeltje op aan lange ongemakkelijke houten bank tegenover de toog. Boven de bank hing een spiegel die de hele muur bedekte. De man zat met zijn rug naar me toe, maar toch voelde ik dat zijn opmerking voor mij bedoeld was. Hij droeg een grijze onopvallende regenjas. Zijn hoofd was kalend en zijn haar grijs. Ik schatte hem midden zestig. Het was inmiddels ver na middernacht. Ik had net mijn laatste trein naar huis gemist. Ik had de keuze. Ofwel in de hoerenbuurt gaan rondhangen. Ofwel in een café rustig iets gaan drinken (en daarna wellicht toch naar de hoerenbuurt!) Ik koos voor het tweede. Ik had net een koffie besteld toen de man diep zuchtte. Ik had niet veel zin in een gesprek en al zeker niet in een banaal gesprek over vrouwen met een vreemde, misschien wel dronken kerel. Liever had ik gezwegen. Maar zijn zucht kwam van zo diep dat ik niet kon doen alsof het mij ontgaan was. Het was meer dan een zucht. Het was een soort van kreet gesmoord in een zucht. Een kreet om hulp. Of ten minste om aandacht.Tja…’, grinnikte ik wat stom.De man draaide zich om. Ik schrok van zijn sombere ogen en de hardheid van zijn mond. Hij keek me lang stilzwijgend aan. Ook ik wist niet wat zeggen. Omdat ik me ongemakkelijk begon te voelen onder zijn duistere blik, zei ik ...
    ... om de stilte te breken opnieuw iets stoms:‘Breek me de bek niet open... Ze beloven je de hemel en voor je het weet zit je in de hel…’Een ogenblik lang dacht ik dat de man zou uitbarsten in cynisch gelach en mij belachelijk zou maken. Ik voelde de schaamte al in me opstijgen. Maar hij lachte niet. Hij dacht even na en zei dan:‘Weet u, ik leef ik in de hel…’Hij zei het zo donker, maar ik dacht nog steeds te begrijpen waar hij het over had.‘Ik ken het…’, antwoordde ik.‘De echte hel? Kent u die?’, vroeg hij plots nuchter en keek me strak aan.Ik wist niet goed wat ik moest antwoorden.Met mijn banale clichés zou ik niet ver meer komen. Bij deze man was iets meer aan de hand. Hij nam zijn koffie en kwam tegenover me aan het tafeltje zitten.‘De hel heeft vele cirkels, weet u’, zei hij en keek lang in mijn ogen: ‘en ik heb ze allemaal gezien!’De vreemde kerel begon me te intrigeren. Dit zou geen banaal gesprek over vrouwen worden. Hij moest iets kwijt, zoveel was duidelijk.‘Het is allemaal de schuld van de techniek!’, viel hij plots uit.Ik keek hem stomverbaasd aan. Misschien was het toch gewoon een ouwe dronken kerel? Ik had zin om op te staan.‘Geen enkel detail is mij bespaard gebleven’, zuchtte hij opnieuw zachter: ‘Geen enkel!’Ik luisterde opnieuw geïnteresseerd.‘Het stond allemaal op haar computer! Ik kon het zo aanklikken! Weet u hoe de video heette?’Hij leek die vraag oprecht aan mij te stellen. Ik knikte van neen, al wist ik in de verste verte niet over wie en over wat hij het ...
«1234...»