de bh van me Tante - Sex Verhalen

de bh van me Tante

... gezicht keek, zag ze meteen dat ik totaal verbijsterd was en ze zei: "Draai je eens vlug om, Steven, want ik wil niet dat je me zo ziet!" Ik draaide me meteen om, maar ik probeerde om dat beeld te onthouden en het in mijn hersenen te prenten, want ik wilde het nooit meer vergeten. Het was de eerste keer zien dat ik de blote borsten van een vrouw zo volledig en van zo dichtbij had gezien. Ze waren zelfs nog mooier dan ik ooit gedacht had, dat ze zouden zijn. Mijn tantes borsten waren heel groot en bol en rond en soepel. Haar tepels waren groot en sterk en puntig. Haar borstvlees zag er heerlijk rijp en vol uit. Hoewel ik probeerde om het te vermijden, kreeg ik een erectie.Toen ze me bij zich riep, zag ze er zelf ook rood en opgewonden uit. Ik was ook opgewonden. Onze ogen ontmoetten elkaar via de spiegel, maar we keken allebei snel een andere kant op. Onze ogen ontmoetten elkaar nog een keer. Ze zag er uit alsof ze in verlegenheid was gebracht, net als ik, maar er werd niets gezegd en het bleef bij die wederzijdse verlegenheid. Toen ik wegging, zei ze:"Je gaat dit toch niet verder vertellen, wat er zojuist gezien hebt, Steven?"Haar vraag overrompelde me. "Aan wie zou ik het dan willen vertellen?"Ik keek haar aan om te zien of ze nog meer zou zeggen, maar dat deed ze niet en na een korte pauze liep ik weg. Maar de hele dag lang bleef ik die enorme blote borsten zien, als ik mijn ogen maar even sloot.Ze kwam naar mijn kamer na het middageten. Het duurde een tijdje voordat ze ...

... begon te praten. Ze zei: "Ik voel me zo beschaamd om wat er vanmorgen gebeurd is."Ik dacht even na over een antwoord, en toen antwoordde ik zachtjes: "Er is niets om U voor te schamen, tante, het was gewoon een ongelukje!""Ja, dat was het!" Ze glimlachte gerustgesteld. "Maar ik beloof je dat het niet weer zal gebeuren."Dat zou jammer zijn, dacht ik bij mezelf. Ik wilde haar borsten best nog eens zien. Maar ik zei niets. Het leek alsof ze wachtte om nog iets van mij te horen. Toen er niets kwam, zei ze: "Ik hoop dat jij jezelf er niet al te ongemakkelijk bij hebt gevoeld.""In het begin wel even, maar toen ik besefte dat het maar een ongelukje was, toen ging het snel over.""Nou, het spijt me echt.Ik zei niets meer en zij vertrok nadat ze een tijdje had gewacht of ik nog iets zou zeggen. Maar ik wist niet wat ik moest zeggen, dus zweeg ik.Ik was wel een beetje gespannen, toen we de volgende keer onze routine uitvoerden. Ik voelde me beschaamd, omdat ik dacht dat zij zich beschaamd voelde, maar er was niets wat ik kon zeggen, om haar zich beter te laten voelen. Ik wilde haar graag een beter gevoel geven, want ik dacht dat ze teveel een probleem maakte van dat kleine ongelukje. Maar hoe zou ik dat kunnen doen? Dat was de vraag.Ineens viel het kwartje. Tot nu toe had ik alles wat ik deed, namelijk haar beha dichthaken, altijd in absolute stilte gedaan. Er was nog nooit een gesprek tussen ons geweest, behalve dan haar dankjewel aan mij. Ik volgde haar naar haar slaapkamer en deed dan ...