Een relationele Rollercoaster 4 - Hoge toppen, diepe dalen - Sex Verhalen

Een relationele Rollercoaster 4 - Hoge toppen, diepe dalen

... kerkbestuur, is bang dat zij het lang meer doet." "Op basis waarvan?" "Moet dat nou Tineke? Mijn hoofd staat nou niet naar jou gevraag. Ik wil naar huis! Ik wil Ma nog… voordat ze …" Tranen lopen over zijn wangen. Ondanks zichtbare twijfels sluit Tineke haar man in haar armen en kijkt mij over zijn schouder vragend aan." Ik kijk op mijn horloge. Het nog maar net na 1 uur in de middag. Ik loop naar binnen om te overleggen met Hüttenwirt Hansi. Nadat hij mij heeft aangehoord stemt hij meteen met mijn idee in. Wanneer ik weer naar buiten kom zit Dries als een geslagen man op het terras. "Mijn besluit staat vast John. Ik daal af en ga naar huis! Je kunt me niet ompraten." Ik ga voor hem zitten. "Ik ga je niet ompraten, maar jij gaat even naar me luisteren. "Ik heb net met Hansi geregeld dat je tegen alle voorschriften in, met het bevoorradingskabelbaantje naar beneden mag. Ik geef je mijn autosleutels en je rijdt met mijn auto naar huis." "Maar ik ga met Dries mee, naar huis." Ik lach. "Dat dacht ik al. Hansi is bereidt om de voorschriften twee keer aan zijn laars te lappen. Over circa drie kwartier haalt hij het liftje naar boven. Het is dan beladen met nieuwe voorraad. Daarna laat hij jullie één voor één naar beneden." "Tineke springt op . "kom op Dries, ik pak onze spullen in. "Haal jij voor deze twee schatten nog even wat te drinken." "Je hebt gelijk liefje, dat is wel het minste wat ik nog kan doen." Terwijl ze de spullen inpakt kijkt ze plotseling naar me op. "Maar, ...

... hoe komen jullie dan thuis?" "Ik denk dat Eefje en ik de trein terug pakken." Eefje begint te stralen en drukt een zoen op mijn wang. "Net zoals jullie met jullie groepje dat altijd deden?" Ik knik. " "Dank je John!" "Je moet mij niet bedanken. Je kunt beter de moeder van Dries bedanken." Ze knijpt me in mijn zij. "John Berns, je hebt al lang je eigen schreeuwen niet meer gehoord." "Dat kan kloppen!" We zijn precies een uur verder wanneer we Tineke met haar rugzak in het aluminium bakje van de kabelbaan helpen. "Als dit weer een truc van m'n schoonmoeder blijkt te zijn dan wurg ik haar ter plaatse." Met een knuffel nemen Eefje en ik afscheid van haar, alvorens Hansi de lift met een druk op een knop naar beneden stuurt. "Ihr habt glück!" Wieso Hansi. Die übrigen vier zimmergenossen womit ihr das Lager teilen, kommen erst morgen. Sie haben probleme gehabt bij der überquerung des DrüsenGletschers. Also habt ihr das lager ganz für euch alleine." Ik vraag of dat betekent wij deze nacht de enige gasten op de hut zijn. Dat ontkent hij. Er is nog een groep van twaalf personen onderweg. Zij zijn vanmorgen vertrokken om twee toppen te doen. Hij verwacht ze niet voor vier uur terug. "Zal ik me dan maar eerst gaan wassen Eefje, dan kun jij gelijk daarna. In deze hut is maar één wasruimte." "Moet dat John?" "Nee lieverd, wat mij betreft mag jij ook eerst." Ze lacht naar me, drukt een zoen op mijn voorhoofd en gaat naar binnen. Op het moment dat ik bedenk dat zij haar rugzak niet heeft ...