sandra 2 - Sex Verhalen

sandra 2

... vanmiddag te-gen me zei dat ze jou een aantrekkelijke man vindt en ze wel een afspraakje met je zou willen maken om iets bij haar te komen drinken” “Geen schijn van kans” zei ik. “Maar het is jammer dat ik je een paar dagen niet ziet. Lieverd ik moet nu echt verder. Ik bel je vanavond nog wel, is dat goed?” Ze vond het gelukkig prima, want ondertussen had ik een plannetje uitgebroed, waardoor ik haar vanavond wel zou zien. Ik belde mijn secretaresse op en vertelde haar dat ik morgen een vrije dag zou nemen. Ik wil wat kopen in Bordeaux en dan ook even stappen daar. Ze melde mij dat er voor morgen geen afspraken voor mij stonden en ze zou alles opsparen voor de volgende dag. “O ja, er heeft ene mevrouw Isabel gebeld met de vraag of ze jou kon spreken, maar dat heb ik afgehouden, want ze staat niet op het lijst-je, toch?” Ik grinnikte en ik legde de hoorn op de haak, Ik maakte mijn werk af, stopte mijn tas vol en ging naar huis. Even na 6 uur ging mijn telefoon. Sandra vroeg waar ik was. “Ik ben onderweg naar huis, lieverd en ik heb een tas vol met werk mee. Ik vermaak me wel vanavond” zei ik zo lachend mogelijk. “Ik wil je ook zeggen dat ik nu naar huis ga, heeft Isabel je nog gebeld?” “Ja ze heeft gebeld, maar ze is niet doorverbonden” zei ik tegen Sandra. “Dan heeft ze pech, want ik ben vanavond niet thuis, ik moet ergens anders heen” zei ik tegen Sandra. “Oké, ik vroeg het me alleen maar af. Ik ben bijna thuis en dan ga ik met mijn kinderen troetelen en daarna tévé kijken. ...

... Morgen shoppen, nou ja, shoppen, je snapt me wel.” Ik wist precies wat ze bedoelde en daarom was ik ook onderweg naar haar, maar dat wist zij nog niet. Bovendien merkte ik dat ze schijnbaar bevreesd was voor acties van Isabelle. Ik zou het nog wel horen van haar. “Lieverd ik moet je even ophangen, ik bel je strakjes terug.” Twintig minuten later was ik in de straat waar ze woonde en ik zag licht branden. Ik belde haar op en ze nam meteen op. “Sandra, lieverd, stoor ik je met eten?” “Nee hoor, ik moet nog beginnen met koken” zei ze. Ik hoorde de tévé en kinderstemmen op de achtergrond. “Kunnen we samen eten?” vroeg ik toen. “Samen? Waar ben je dan?” “Ik sta voor je deur!” riep ik uit. Nog geen seconde later vloog de deur open en stormde ze naar buiten toe. Ik was al uitgestapt en Sandra vloog me om mijn nek heen. “Oh Pierre, wat heerlijk. Kom gauw verder, dan zie je mijn kinderen” Ze gaf mij een hand en samen lie-pen we naar binnen. “Kijk, dit is nou Pierre, mama’s vriend en ik hoop dat jullie hem ook leuk gaan vin-den.” zei ze tegen haar 7 jarig dochtertje, Alexandra en haar 5 jarig zoontje Martin. Ze gaven me een keurig handje en mompelden zoiets van : Bienvenu (welkom) en verder stapten ze verlegen achteruit. “Hebben jullie al gegeten?” vroeg ik, want anders gaan we samen naar het restaurantje iets verder op” Sandra keek mij verbaasd aan, terwijl de kinderen al Hoera riepen en hun schoenen en hun jas begonnen aan te trekken. “Ga je nog mee, lieverd?” vroeg ik. “O ja en voor ...