de lerares - Sex Verhalen

de lerares

Het was donderdag 26 juli. Zojuist geslaagd voor ons examen hadden we die avond in Heerenveen een geweldig feest gehad. Omdat ik niet echt dichtbij school woon, normaal fiets ik elke dag 16 kilometer naar school, zou ik bij Suzanne, een vriendin die in Heerenveen woont, blijven slapen. Suzanne en ik zijn de enigen van onze klas die na de zomervakantie naar de MEAO gaan. Maar ja, nu was ze nergens te vinden. In het begin van de avond was ze Bas tegengekomen, een jongen waar ze al bijna een jaar gek op was. Met als gevolg dat ik, omdat ik geen sleutel had van haar huis, totaal aan mijn lot was overgelaten. En daar stond ik dus, om één uur ’s nachts, buiten op het schoolplein in de stromende regen. Het huilen stond mij nader dan het lachen. Plotseling hoorde ik achter mij iemand zeggen: “Dag Madelon, had je het zo warm dat je buiten bent gaan staan om af te koelen?” Het was mevrouw Van Buiten, mijn lerares maatschappijleer. “Nee, was dat maar zo. Ik zou vanavond bij een vriendin blijven slapen, maar die is nergens te bekennen. Dit is knap balen. En om nu naar huis te lopen, met deze regen, daar schiet ook niet echt op”. Ondertussen begon ik het behoorlijk koud te krijgen, omdat ik geen droge draad meer aan mijn lichaam had. Het was een heerlijke dag geweest, en ik had niet zoveel kleren aan. Gewoon een witte jeans, een wit T-shirtje en bootschoenen. “Bij wie zou je dan blijven slapen?” vroeg mevrouw Van Buiten, die ondertussen door de regen ook aardig doorweekt begon te ...

... raken. “Bij Suzanne” was mijn antwoord. “Die is volgens mij met een groep van jongens en meisjes een uur geleden al weggegaan” zei mevrouw van Buiten. Shit, dat had ik dus helemaal gemist. Ik had in de gang staan praten met een paar meiden, en kon vanaf daar de uitgang niet zien, en dus ook niet wie weggegaan was. “Suzanne was nog op zoek geweest naar je, maar had je niet kunnen vinden. Kun je niet de bus naar huis nemen, of wellicht een taxi?” “Nou, de bus rijdt niet meer na twaalf uur, en als armlastige scholier heb ik geen geld voor een taxi”. Het leek of mevrouw Van Buiten ergens over twijfelde. Plotseling zei ze: “Weet je wat Madelon, kom maar met mij mee naar huis, dan kun op temperatuur komen en wat droogs aan doen. Als je hier blijft staan dan vat je kou. Ik pak mijn fiets wel even, dan moet je maar met mij mee fietsen”. Hoewel ik hier niet echt op zat te wachten, was alles beter dan buiten in de regen blijven staan. Inwendig vervloekte ik Suzanne. Hoe had ze nu weg kunnen gaan zonder zich om mij te bekommeren? Mevrouw Van Buiten kwam aan op haar fiets, en ik sprong achterop. “Het is maar een klein eindje”, zei ze, “en daar ben ik nu wel blij mee ook, want jeetje, ook ik krijg het nu ijskoud”. Na een kleine tien minuten later kwamen we aan bij haar flat. Haar woning was onderdeel van een oud pakhuis dat geheel was opengebroken.Er stonden geen wanden in haar woning, maar door het strategisch plaatsen van een paar kasten en planten waren er toch een paar licht gescheiden ...