Fiets stuk. - Sex Verhalen

Fiets stuk.

... en kon er nog net met mijn voorwiel overheen springen, maar mijn achterwiel knalde tegen de scherpe rand van het asfalt. Ik kon me nog recht houden en viel gelukkig niet, maar ik merkte meteen dat mijn achterband en zelfs het wiel zelf kapot was. Ik stond te voet, nog een goede 5 kilometer te gaan. Ik smste mijn vrouw met de vraag me te komen halen, maar ik zag aan de imessage dat het bericht niet gelezen werd. Waarschijnlijk lag zij ook al in bed, ze ging op donderdag als ik naar de zaalvoetbal was altijd vroeger slapen. Of, naar bed, slapen wist ik niet. Dat bedacht ik me nu. Ik kon ook op de vaste lijn bellen thuis, maar dat zou haar dan misschien teveel doen schrikken. Te voet dan maar? Ik had geen andere keus, ook mijn voetbalmaten die nog aan de toog hingen toen ik vertrok waren te voet of met de fiets. De twee die met de auto waren gingen al snel naar huis. Met de fiets aan de hand wandelde ik verder. De achterband maakte een vervelend lawaai. “En zo zijn er dan nog twee!” Dat had een van mijn medetooghangers gezegd over mijn schoonmoeder. Inderdaad, haar tweelingszus zag er identiek uit. Ik had het me nog nooit afgevraagd, maar waaschijnlijk is het een eeneiige tweeling. Ze leken enorm op elkaar. Vele mensen vergisten zich dan ook vaak. Na jaren in de familie te zitten zag ik het verschil wel. Mijn echtgenote, haar broer en zus vonden het soms raar dat mensen het verschil niet zagen. Voor hen was het heel duidelijk. Ik zag op het einde van de straat het huis van de ...

... zus. Ook dat zag er al donker uit. Maar net als ik korter bij kwam werd ik door een wagen traag ingehaald en zag ik dat de rolluiken van het huis nog niet dicht waren. De auto vertraagde en reed de oprit op van mijn vrouws tante. Pas dan zag ik dat het haar wagen was. Misschien kon zij me naar huis brengen? Ik stapte sneller om bij haar thuis te zijn voordat ze de auto binnen had gereden en de poort weer dicht was. De auto reed binnen nadat de poort van de grote, meer dan dubbele garage automatisch was open gegaan. Ik moest me reppen en met de fiets aan de hand liep ik zelfs een beetje, het vervelende lawaai van het kapotte wiel achter me aan sleurend. Ik zag haar, Gerda heet ze maar om de een of andere reden die ik niet ken noemt iedereen haar Griet, uitstappen. Ze keek naar buiten, het kon niet anders dan dat ze me zag. Maar het was wel donker natuurlijk. Ik zwaaide. Ik zag haar beetje verschrikt kijken en ik zag de poort toe gaan. Ik vloekte innerlijk maar toen de poort een kwart toe was stopte dit plots en ging het terug open. Ik stapte door en nu de oprit op. Beetje hijgend van dat laatste stukje flink door te stappen en te lopen met die verdomde fiets aan de hand verontschuldigde ik me. Ze had me op het laatste moment alsnog herkend in het donker en deed haar poort weer open. Ik zette mijn fiets op zijn pikkel en liep de garage in waarna ze de poort liet dicht gaan. “Kom binnen” zei ze. Het was een eeuwigheid geleden dat ik hier nog was. Ik keek rond en vroeg naar haar ...