Op glad ijs - Sex Verhalen

Op glad ijs

Op glad ijs (Voor Esther) Het lijkt wel alsof er een onzichtbare klok in mijn hoofd zit die achteruit tikt. Die de minuten en seconden aftelt voordat het zover is. De vraag of het wel zo verstandig was om je in dechat te zeggen dat ik vandaag het hele huis voor mezelf heb, duw ik bewust weg. Ook dat jij mijn onbezonnen mededeling zag als een uitnodiging die ik niet bepaald overtuigend heb weerlegd, verban ik uit mijn gedachten. Eigenlijk weet ik maar al te goed dat ik me op glad ijs begeef voor wat betreft mijn relatie en mijn goed geregelde leventje, en toch wil ik daar nu absoluut niet bij stilstaan. Dat het vandaag gaat gebeuren is een feit, het is slechts een kwestie van tijd. Ik verlang naar je en jij weet dat. Andersom is dat al evengoed zo, dat weet ik dan weer… Maar jij bepaalt wanneer het gaat gebeuren. En ik… ik wacht op je. Als ik aan je denk, dan overvalt me een gevoel van verlangen wat moeilijk in woorden te vatten is. In mijn hoofd doemen flarden van beelden op die aanvoelen alsof ik ze eerder heb meegemaakt. Kun je eigenlijk een herinnering hebben aan iets wat nog nooit is gebeurd? En toch… Zowel mijn gevoelens als mijn lichaam willen jou. Ik wil weten hoe je kust, hoe je smaakt en hoe je klinkt als je kreunt. Ik wil je horen zuchten en voelen hoe je adem langs mijn nek mijn haartjes overeind doet komen. Ik wil weten hoe je lichaam aanvoelt onder het mijne. Hoe je nagels voelen in mijn rug... Je staat ineens voor mijn deur. Ik wist – ondanks onze afspraak om ...

... geen ‘real-live’ contact te hebben met elkaar - dat je op een dag zou komen, maar toch ben ik sprakeloos als ik de deur open en jou daar zie staan. Duidelijk nerveus, je blik beurtelings gericht op je schoenen en dan weer vluchtig op mij. Je kijkt snel weer weg, maar die onwaarschijnlijke, intense blik in je ogen ken ik al van de foto’s die je me toestuurde. Ik vraag of je binnen wilt komen. Je aarzelt even maar stapt dan over de drempel. De gang is zo smal dat je jezelf langs me heen moet wringen. Je komt zo dichtbij dat ik je parfum kan ruiken en het bloed me naar het hoofd stijgt. Ik neem je jas aan en raak daarbij even je hand. Er knettert iets tussen ons, alsof er een vonk overspringt. Zonder je aan te kijken vraag ik jou of je iets wilt drinken. "Heb je een wit wijntje?", vraag je. O ja… wijn. Ik kijk in de koelkast en zie de fles die ik gelukkig pas de avond voordien geopend heb. Die zal nog wel te drinken zijn. Voor mezelf schenk ik ook maar een glas in, terwijl ik koortsachtig probeer een gespreksonderwerp te bedenken. We weten allebei waarvoor je komt, maar nu ik dadelijk naast je op mijn bank zal zitten, weet ik plotseling niet meer wat te doen of wat te zeggen. Maar tijd om me daarover zorgen te maken is er niet, want opeens sta je naast me en vraagt of je me ergens mee kunt helpen. Ik zet de fles neer, kijk je aan en een moment lang aarzel ik. Zelden heb ik in zo'n situatie het initiatief genomen. Ik ben meer van de afwachtende soort, het type dat graag de touwtjes ...