Evita, Genderdysforie. - Sex Verhalen

Evita, Genderdysforie.

Evan, noemde vader en moeder hem, toen hij geboren werd, het was hun tweede kind, ze hadden al een zoon, Paul, die was drie toen hij er een broertje bij kreeg. Evan groeide op en al snel merkte pa en ma wat vreemds. Evan liet de autootjes en dergelijke als speelgoed links liggen, dat was op zich niet erg natuurlijk, maar toen ze op visite waren bij kennissen, die twee dochtertjes hadden, speelde Evan ook met de Barbie poppen en voelde zich helemaal in zijn element tussen de meisjes. Paul daar in tegen vond het allemaal maar niks, zijn vader Paul senior, vond Evan ook wel een beetje een mietje, natuurlijk zei hij dat niet hardop. Marije de moeder daar in tegen, ging op internet zoeken, of ze iets kon vinden, wat het kon verklaren, maar dat hield ze voorlopig voor zich, want ze las bijvoorbeeld, dat er veel gezegd werd dat het tegen die tijd dat ze zouden gaan puberen het wel over zou gaan. Evan zei al op vijf jarige leeftijd tegen zijn moeder, zich niet goed te voelen, hij kon het moeilijk uitleggen, maar het kwam er op neer, begreep Marije dat hij zich niet goed voelde in zijn jongens zijn. Hij wilde niet verplicht meevoetballen met papa en Paul en al helemaal niet op de voetbal club, waar Paul senior hem wilde inschrijven,’’ach joh, als je er eenmaal op zit, wil je niet anders meer,’’ zei hij steeds en ergerde zich, als Evan niet enthousiast reageerde. Marije, had al wat informatie, in het verleden gevonden en maakte een afspraak in het ziekenhuis en uiteindelijk kreeg ze ...

... een gesprek met een kinderarts. ‘’Tja, Marije, je zult toch met Evan moeten komen, dan kan ik na een gesprek met hem, in schatten of hier echt sprake is van, Genderindentiteitsstoornis!,’’ en dus maakte Marije een afspraak, ze zei er wel bij, dat haar man hier nog niets van wist en dat zij dus eerst zeker moest weten of het nodig was om verder te gaan, omdat ze verwachte dat haar man er grote problemen mee zou hebben. Paul was als hobby scheidsrechter en Paultje junior voetbalde al een paar jaar. ‘’Ik ga morgen met Evan naar het ziekenhuis.’’ ‘’Waarom dat dan?, ik bedoel hij is toch niet ziek of zo?,’’ reageerde haar man. ‘’Nee, is een mietje,’’ zei zijn oudere broer. Evan was nu twaalf jaar en als er wat aan de hand was, moest er nu worden ingegrepen, ‘’doe jij ff normaal Paultje,’’ reageerde Marije dan ook furieus. ‘’Ik vind het nodig!!, dus ga ik, basta!!’’ ‘’Oké, oké,’’ reageerde haar man, die beslist geen ruzie met Marije wilde. De volgende morgen. ‘’Evan schiet eens op, anders komen we nog te laat!’’ Evan stapte eindelijk in de auto en vroeg, ‘’waarom moet ik naar het ziekenhuis?’’ ‘’We hebben een gesprek met een kinderarts over jou probleem, voorlopig hoeft papa daar verder niets van te weten, pas als blijkt dat het serieus aangepakt kan worden, moet hij het weten natuurlijk en heeft hij het maar te aanvaarden en je broer ook.’’ Evan was al blij dat zijn moeder hem begreep en hij liep dan ook af en toe thuis al in rokjes en zijn haren waren al wat langer, ‘’je weet zeker ...