De regisseur (Deel 3) - Sex Verhalen

De regisseur (Deel 3)

DEEL 3Ashwin zei niets en keek me slechts aan. Hij zag er lief uit met die sproeten op z’n gezicht, die ronde, volle lippen en die onschuldige blik in die al even onschuldige kinderlijke ogen. Ashwin was negentien, maar zag er qua gezicht uit als iemand van pakweg veertien – iets wat in zijn familie zat. Één van de redenen waarom ik op Ashwin viel; zijn jonge, lieve en mooie uitstraling. Later ondervond ik wat er achter dat jonge, lieve onschuldige gezicht schuil ging: een eersteklas manipulator – een jongen die perfect gebruik maakte van zijn uiterlijk. Maar hij was mijn eerste grote liefde, en nu stond ik na hem maanden niet gezien of gesproken te hebben oog in oog met hem en keek hij me weer aan met die onschuldige kinderlijke ogen. Maar deze keer prikte ik er doorheen.“Ik vroeg je wat, Ashwin!” zei ik op een wat meer geïrriteerde toon. We stonden op slechts een meter van elkaar verwijderd en keek hem recht in zijn ogen.“Josh toch, ik heb je wel gehoord, hoor.” zei hij terwijl hij quasi-beledigd een blik naar mijn bank wierp, om er vervolgens naartoe te lopen, zijn jas uit te trekken en deze met een nonchalant maniertje op de bank te gooien. “Gewoon, om herinneringen op te halen.” Ik wist niet wat ik hoorde. Vooral dat woordje ‘Gewoon’ deed het ‘m. Ik wilde iets zeggen, maar Ashwin praatte onverbiddelijk door. “Ach, en je hebt een nieuwe bank zie ik? Werd ook tijd hè? Ikea?”Ik werd steeds geïrriteerder. Steeds afwijken van het onderwerp, dat deed hij vroeger ook al. Maar ...

... ik speelde het spelletje even mee. “Moest wel hè, Ash. Jouw sporen moesten uitgewist worden.” Hij lachte vals. “Ik begrijp het. Al mijn spermavlekken moesten natuurlijk verdwijnen…Soms spoot ik net even naast je mond of hals, en jij gelijk oplikken natuurlijk, want stel dat er iets op de bank zou komen. Je was eigenlijk net een hondje. En zo neukte ik je ook.” Het werd me teveel. Ik deed een stap dichterbij en gaf hem een keiharde klap in zijn gezicht.Dat had hij niet verwacht. Sterker nog, zijn ogen werden steeds groter van woede. “Hoe durf je?” riep hij, en hij wilde terugslaan, maar daar had ik al op gerekend, waardoor ik zijn arm op tijd vastgreep. Mijn ogen puilden zowat uit, zo kwaad als ik. Ik schreeuwde tegen hem. “Hoe ik dat durf?! Hoe ik dat durf?! En dat durf JIJ nog te vragen?!” Hij probeerde zich te verzetten, maar zonder resultaat – ik kon hem vroeger al goed te baas, zo sterk was hij immers niet. Ik trok hem aan zijn arm richting bank en duwde hem neer. Hij had mij hoogstwaarschinlijk nog nooit zo kwaad gezien, want hij durfde niks meer terug te doen. En terecht. Ik brulde verder. “Jij komt hier verdomme binnenlopen alsof je nooit bent weggeweest! Alsof het je eigen fucking huis is! En dan vraag ik je nog op een redelijk kalme toon wat je hier doet, en je geeft gewoon DAT als antwoord! Herinneringen ophalen? Breek me de bek niet open! Zal ik eens even een herinnering oprakelen, mijn herinnering aan de dag dat jij me hebt verlaten! Vandaag PRECIES vier maanden ...