Repetitie voor Anna - 4 - Sex Verhalen

Repetitie voor Anna - 4

De dagen daarna was alles normaal. Voor de rest van de wereld dan. Helemaal niets verried wat er zich die woensdag in 1.7 had afgespeeld. Níets! Totaal in de war raakte ik er van. En boos. Waarom liep Chris niet meer naar me te grijnzen in de gang! Waarom kreeg ik geen sms! Waarom leek alles simpelweg hetzelfde als het geweest was! Met moeite kwam ik de de dagen door. Voor mij was niets meer hetzelfde. Mijn hele wereld stond op zijn kop. Waarom had ik me woensdag zo gedragen. En waarom had ik het zo fijn gevonden dat Chris zei dat ik een goed sletje was. Alsof ik een hond was! schoot telkens verontwaardigd door mijn hoofd. Toch wist ik dat ik bij elke vorm van toenadering die Chris zocht gelijk zou proberen zo goed mogelijk uit te voeren wat hij wilde. Vaag dacht ik aan Peter en daar was weer dat knagende schuldgevoel dat ik de laatste tijd zo hard had proberen weg te drukken. Ik had hem niets verteld. Ik was ook niet naar de politie gegaan. Het was chantage toch!? Ik kon niets doen! verdedigde ik mijn gedrag. Als ik naar de politie zou stappen zou Peter de opname krijgen. Er was niets wat ik kon doen, bedacht ik gerustgesteld. Het was niet mijn fout. Het enige wat ik kon doen was afwachten. En wachten deed ik.. Donderdag bleef ik maar rondkijken of ik Chris niet ergens zag. Vrijdag liep ik nonchalant drie rondjes door de school en bleef ik na mijn lessen nog 3 uur op school om te oefenen. Zaterdag was een hél. Steeds als het hoopgevende rode lampje van mijn mobiel knipperde ...

... sprong ik op om te kijken of het van Chris was. Helemaal níets. Aan het einde van het weekeind had Peter me al 17 keer gevraagd of er dan écht niets was en ik had al 17 keer hetzelfde antwoord gegeven: 'Nee hoor, ik slaap gewoon slecht de laatste tijd'. Feit was dat dit helemaal waar was en dat ik dus niets verkeerds deed. Weer dat schuldgevoel. 'Je kan nergens anders meer aan denken dan aan Chris.' Spookte het door mijn hoofd. 'Daarom ben je zo afwezig'. Maandag stond ik alweer te springen om naar school te gaan. Ik had een lange dag, dus de kans dat ik Chris zou zien was groot. Toen ik op school was zag ik hem meteen. Hij hing tegen een muurtje bij de rookhoek omringd door zijn vrienden. Daan was er ook bij. Ik wilde slikken maar mijn keel was zo droog dat het niet echt veel uithaalde. Ik zou er langs moeten. De rookhoek was naast de ingang. Deze gedachte vervulde me van afschuw maar ook van blijdschap. Er was een kans dat er eindelijk iets gebeurde en ik niet meer langer in spanning zou zitten! Hoe dichter bij ik kwam, hoe harder ik begon te trillen. 'Niet te veel die spieren spannen, je bent relaxt, je bent Anna, houd je gezicht ontspannen, je hebt Chris helemaal niets te zeggen, loop gewoon langs hem heen alsof er niets aan de hand is' praatte ik mezelf moed in. Inmiddels was ik zo onbedwingbaar aan het trillen dat ik mijn handen in mijn jaszakken deed. Het moment dat ik langs liep keek ik strak voor me uit. Ik kon niet zien wat er gebeurde, maar ik hoorde niets. Op het ...