Kennismaking met de buurjongens - Sex Verhalen

Kennismaking met de buurjongens

Verzoekverhaal voor Speedy Sinds een week hebben we nieuwe buren. Mijn vrouw, sociaal als ze is, vond dat we ze maar eens wat beter moesten leren kennen, dus gingen we gisteravond met een doos chocola gewapend rond koffietijd naar ze toe, onaangekondigd. De deur werd opengedaan door een jongen van een jaar of negentien. “Hallo”, zei mijn vrouw, “wij zijn de buren van nummer zes en we wilden jullie welkom heten in de buurt”. “Dat is heel aardig van u, mevrouw, wilt u even binnen komen voor een kop koffie?” “Als we niet storen?”. “Nee, hoor, integendeel, we verveelden ons toch een beetje”, sprak de jongen terwijl hij naar de tieten van mijn vrouw keek. “Ik heet Sven, trouwens”, en hij stak zijn hand uit naar mijn vrouw. “Jantina”, antwoordde mijn vrouw en ze schudde zijn hand. “Pieter Jan”, sprak ik toen ik vond dat hij haar hand wel lang genoeg had vastgehouden. “Brutale jongen”, ging door mijn gedachten, maar Jantina leek het niet echt een probleem te vinden. Binnen aangekomen keken mijn vrouw en ik verbaasd op. Daar zat net zo’n blonde, goedgebouwde, blauwogige jongen als Sven. “Dit zijn de nieuwe buren, Lars, dit zijn Jantina, en.. hoe heet u ook alweer?” “Pieter Jan”. “Oh, ja, dit is mijn broer Lars, en Lars, dit is dus Jantina..”. Lars bekeek mijn vrouw alsof ze een prooi was. Zijn blauwe ogen gleden over haar lichaam. Hij bekijkt mijn 47-jarige vrouw uitgebreid. Haar C-cup tieten gehuld in een zomers dun blousje, daarna naar beneden over het witte rokje, haar benen die ...

... op een gehakt schoentje staan, en weer langzaam omhoog, haar benen, haar tieten, en dan blijft zijn blik hangen bij haar groene ogen. Al snel slaat ze haar ogen neer, en bloost ze. “Leuke buren”, zegt Lars. “Ga zitten, willen jullie koffie?”, vraagt Sven. “Ja, dank je wel”, zegt mijn vrouw met lichtelijk hese stem. Ze gaat tegenover Lars op de bank zitten. Ze zakt er diep in weg en moet moeite doen haar benen bij elkaar te houden en het rokje haar bovenbenen te laten bedekken. Lars bekijkt het geamuseerd. “Heeft u suiker in de koffie?”. “Ik niet”, zegt ze, “Jan Pieter wel”. Hij roept de bestelling door aan Sven. “Niet te weinig suiker, Sven, Jan Pieter is nogal groot”. Ik ga in een stoel zitten. “Onze ouders zijn niet thuis”, zegt hij, “ ze hebben een etentje van het werk van mijn vader en zijn pas laat terug. Maar dan kunnen wij vast kennis maken met jullie”. En weer bekijkt hij Jantina. Sven brengt de koffie en ik neem snel een slok, zenuwachtig door de dierlijke belangstelling van die jonge jongen voor mijn vrouw. Sven gaat naast mijn vrouw zitten. Na de tweede slok voel ik me wat duizelig worden. Ik kijk in de lachende ogen van Sven en voel me langzaam wegzakken. Vaag hoor ik nog de stem van mijn vrouw: “Jan Pieter?”… Als ik weer langzaam bijkom zie ik mijn vrouw languit op de bank liggen, Sven houdt haar armen vast boven haar hoofd en Lars heeft haar benen uit elkaar geduwd. Jantina verzet zich maar de jongens zijn veel sterker. “Verzet je maar niet, we zijn te sterk, en ...